Καταλαβαίνω πόσο μπορεί να παρασύρει ένα συλλαλητήριο ή ποιά η δύναμη ενός φλας μπακ από τα σχολικά χρόνια, με κείνα τα “Ζήτω η Ελλάς” του Ρέκου (που υπάρχουν ακόμη εντωμεταξύ)… Καταλαβαίνω την αδυναμία του ανθρώπου, που αισθάνεται ασφαλής όταν ανήκει σε μια μεγάλη ομάδα. Ένα έθνος για παράδειγμα… Ακόμη και η λέξη έχει αποτυπωθεί με μια βαρύτητα, σχεδόν επική, στο μυαλό μας…
Είναι και που, κάθε 4 χρόνια, περιμένουμε το κατόρθωμα που θα κάνει τα κόκαλα των προγόνων μας ιερά για άλλη μια φορά. Και θα προσπαθήσω να μην πω τι κάνει ο καθένας τον υπόλοιπο χρόνο …γι’ αυτά κι εκείνα. Τα όλα πατρίδα μας!
Τα κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά…
Γιατί όλοι ξέρουμε.
Γιατί είναι αυταπάτη να ζούμε με το όποιο λαμπρό(;) παρελθόν.
Γιατί δε βοηθάνε σε τίποτε οι σημαίες που ανεμίζουν ανέμελα.
Γιατί ως έφηβη η χώρα χαριεντίζεται, αλλά άλλοι μένουν Ευρώπη, άλλοι ζουν από καιρό στην Ευρώπη κι άλλοι όπου γης πατρίδα.
Και τελικά πείτε μου, ειλικρινά, πιστεύετε ότι οι λαοθάλασσες αυτές, επικοινωνιακά προσφέρουν το ελάχιστο επί της ουσίας;
Δε λέω, να διατηρούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας αλλά το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό. Δεν ξεχάστηκε σε 10 χρόνια…
Και για να είμαι εγώ ειλικρινής, θα ήμουν ευχαριστημένη αν έβλεπα τέτοια σύμπνοια σε άλλα θέματα που μπορεί να μη φέρνουν ρίγη συγκίνησης, αλλά θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο.
Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να βάψουν γαλάζια τη θάλασσα…
