Η Ζωή με τον Covid

Φίλες και φίλοι! Ζούμε ιστορικές στιγμές και κανείς δεν είπε ότι η ιστορία είναι πάντα ένδοξη. Το αντίθετο μάλιστα. Ο άνθρωπος καταφέρνει πάντα να προσθέσει λίγο σεξ και βία παντού, ακόμη και κει που δεν φαίνεται. Για την «αλητεία» και μόνο… Στην υπόθεση covid-19 το σεξ έπεται και επειδή δε μπορούμε να το αποφύγουμε θα πρέπει να βρούμε τρόπο να το απολαύσουμε.

Σύντομα βγαίνουμε από τα καβούκια μας –όσοι έχουμε/τε και όσοι μπήκαμε/τε- και η επόμενη μέρα είναι ένας μυστηριώδης άγνωστος Χ. Όχι, επειδή κινδυνεύουμε από τον ιό, αλλά από την κατακλυσμιαία αλλαγή της πραγματικότητας όπως την ξέραμε.

Κατέρρευσε το οικοδόμημα αιώνων. Κοινωνικά, οικονομικά, ψυχικά. Και δεν είναι η μάσκα που τρομάζει, όλα συνηθίζονται. Καλώς ή κακώς. Είναι που, αύριο, κάποιοι θα φοβούνται να ανοίξουν την πόρτα, γιατί συνήθισαν την ασφάλεια της φωλιάς τους. (Θα ξαναπροτείνω «Το Κτίσμα» του Κάφκα εδώ ή  πιο διασκεδαστικά τον «Ψυχοβγάλτη» του Βιάν).

Μια ατέρμονη λίστα με αμήχανα ερωτήματα είναι αναρτημένη στις πόρτες μας, αν έχουμε. Αυτοί που δεν έχουν πόρτες, έχουν δική τους λίστα και μπορούν να προσθέσουν την καινούργια από κάτω. Ακόμη και στο φόβο ή την απορία υπάρχουν προτεραιότητες.

Η πιο άμεση όμως, που δεν είναι γραμμένη πουθενά, είναι ότι πρέπει να ζήσουμε. Η ζωή είναι το μόνο που έχουμε στ’ αλήθεια. Και δεν είναι λίγο. Είναι μοναδικό. Και δεν ξέρω αν έχουμε πολλές ζωές, ούτε με απασχολεί. Αυτήν εδώ ξέρω, αυτήν υπερασπίζομαι, σ’ αυτήν αναπνέω και αισθάνομαι. Και η ζωή μου είναι εκεί έξω. Έξω από την πόρτα με το ύποπτο πόμολο. Και με περιμένει να βγω. Μας περιμένει όλους να βγούμε!

Και θα βρούμε τρόπο να αγκαλιαζόμαστε και πάλι. Και να απλώνουμε το χέρι ο ένας στον άλλον. Τώρα πιο πολύ από ποτέ. Και μην ξεχνάμε, έχουμε πολύ περισσότερα μέσα από όλα τα γνωστά παρελθόντα της ιστορίας μας. Ας τα εκμεταλλευτούμε. Η επόμενη μέρα δεν είναι εύκολη. Είναι μια πρόκληση. Θα την κατακτήσουμε ή θα περάσουμε τη ζωή μας σαν ξερά φασόλια; Εμείς αποφασίζουμε.

 

Από αύριο, δουλειά!

Πρότζεκτ: « Η Ζωή με τον Covid»

Είστε μέσα;

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Στη σχεδία*

Το χέρι του βρέθηκε ξαφνικά στο νερό. Το τράβηξε απότομα και ξύπνησε. Ένας δυνατός πονοκέφαλος ανάμεσα σε μπλεγμένα μαλλιά και μια μυρωδιά απ’ αυτό που φοβάσαι. Ανακάθισε. Κοίταξε το νερό σα να το έβλεπε για πρώτη φορά. Σε μια σταγόνα έβλεπε όλο του το παρελθόν. Δεν θυμόταν πότε ακριβώς ναυάγησε. Ούτε πως βρέθηκε πάνω σ’ αυτή τη σχεδία.

«Να κοιτάζεις πάντα εκεί που θέλεις να πας! Και τότε, ακόμη κι αν δεν υπάρχει δρόμος, φτιάχνεται.» Ξανακοίταξε το νερό. Πιο προσεκτικά αυτή τη φορά. Τα κλαδιά ενός δέντρου… Σήκωσε το βλέμμα…

Ένα νησί;

 

The Timber Raft on the Rhine; Rye Art Gallery; http://www.artuk.org/artworks/the-timber-raft-on-the-rhine-236253

 

*Διακρίθηκε στο Διαγωνισμό 100 λέξεις σε 100 ώρες για τη Σχεδία και συμπεριλαμβάνεται στην Ανθολογία Μικροδιηγήματος “Με μια σχεδία”, Εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης, Κομοτηνή 2020

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Μένω άνθρωπος

 

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Αν όχι αυτός, άλλος. Γιατί; Γιατί ζούμε σ’ ένα «κλειστό» οικοσύστημα που λέγεται πλανήτης. Έχουμε παγκοσμιοποιηθεί και όλα κινούνται –ας πούμε ελεύθερα- προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι εξαιρέσεις θα συζητηθούν άλλη φορά. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί δεν υπάρχει πρόληψη* για τους αυτονόητους κινδύνους ενώ υπάρχουν υπουργεία και κονδύλια για στρατιωτικό εξοπλισμό σε όλο τον πλανήτη.  Έστω λοιπόν, ότι οι κυβερνήσεις μας παγκόσμια είναι ανεύθυνες. Και γιατί όχι εξάλλου; Απαρτίζονται από εμάς τους ίδιους. Ας δούμε λοιπόν, τι κάνουμε εμείς…

Πρώτα απ’ όλα, ας έχουμε το ελαφρυντικό του αιφνιδιασμού. Μετά της άγνοιας και του πανικού. Ωραία!  Όλα δείχνουν ανθρώπινα. Εδώ όμως έχουμε μια νέα πρόκληση. Για πρώτη φορά πρέπει να λειτουργήσουμε ως ΕΝΑ (ότι κι αν είναι αυτό το ένα). Πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι. Το πρώτο μάθημα που μας δίνει ο ιός είναι η απογύμνωση από ετικέτες, ασπίδες και διακριτικά. Συνεχίζει με την ορατότητα. Ο κίνδυνος δεν είναι πλέον ορατός, δεν είναι έξω από σύνορα, δεν έχει καν κουλτούρα ή θρησκεία. Αδιαφορεί για τις σημαίες μας. Ωστόσο, αν και δεν μπορούμε να του χρεώσουμε κοινωνικό ρατσισμό, οι ανισότητες που έχουμε εγκαθιδρύσει θα πλήξουν συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα και ομάδες πληθυσμού. Ούτε αυτό είναι κάτι νέο. Ας επιστρέψουμε όμως στην πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Λέτε να είναι το κράξιμο; Νομίζετε ότι «Μένουμε Σπίτι» και καθάρισε η μπουγάδα; Ας υπενθυμίσω την ταλαίπωρη λέξη ενσυναίσθηση που φτάσαμε να λέμε ότι πρέπει να διδάσκεται (αυτό κι αν είναι σοβαρό). Και σε δεύτερο χρόνο ας στρέψουμε τη ματιά μας αργά, στον κάθε συνάνθρωπό μας. Αργά και σταθερά. Παρακάμπτοντας την απόσταση ασφαλείας. Ας βάλουμε σε ένα σάκο τις λέξεις ανεγκέφαλος, ψεκασμένος, ηλίθιος, και τα σχετικά και ας τις ξεκολλήσουμε από το γείτονα, τον παππού, το γονιό ή τον όποιο (όπα! Ξεχάσαμε τον πρόσφυγα τώρα;) Μετά ας κλείσουμε αυτό το σάκο κι ας τον ξεχάσουμε κι αυτόν…

Είχαμε μείνει στη ματιά μας. Που είναι μετέωρη. Ας της δώσουμε ζωή. Άλλο βλέπω, κι άλλο κοιτάζω… Ας κοιτάξουμε λοιπόν, τον συνάνθρωπό μας ξανά απ’ την αρχή. Κι ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εκτός  από το να μένουμε σπίτι. Μερικά παραδείγματα.

Η «ανεγκέφαλη» μαμά με τα δύο ανήλικα στο σούπερ μάρκετ, δεν έχει κανέναν να αφήσει τα παιδιά της, ούτε πρέπει να τα αφήσει  μόνα στο σπίτι. Όχι, δεν έχει την πολυτέλεια να παραγγείλει τα ψώνια της. Ποιος θα μεταφέρει ψώνια 6,5 ευρώ; Ε, κι αυτός που θα μεταφέρει τα ψώνια, δικός μας είναι. Όχι;

Ο «κ@λόγερος» που κάνει βόλτα στην παραλία είναι  ο παππούς μας που δεν παίρνουμε τηλέφωνο να δούμε αν ζει. Ναι, μπορεί να μην κατάλαβε τι πρέπει να κάνει αλλά δεν ξέρω που τον βοηθάμε…

«Εμένα τη βλαμμένη» που με βλέπουμε στο δρόμο πρέπει να πάω στη δουλειά μου γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ξέρω πώς να προφυλαχθώ αλλά δεν ξέρω σε ποιο σημείο του σώματός μου να το γράψω για να μας πείσω.

Ναι, φίλε, αδερφέ, μπορώ να βγαίνω απ’ το σπίτι μου και να πάω βόλτα στο πάρκο ή στη θάλασσα. Θα προσέξω τα πόμολα, τα κουμπιά του ασανσέρ, θα πλύνω τα χέρια μου, θα ακολουθήσω τις οδηγίες ακόμη κι αν τις αμφισβητώ, αλλά δεν θα ντραπώ γιατί με βλέπεις έξω. Αλήθεια, εσύ από πού με βλέπεις;

Θέλω να πω… η λίστα μπορεί να γίνει τεράστια. Η λίστα με τους ενόχους. Αυτούς που θα φταίνε αν αύριο αρρωστήσουμε.

Είναι συγκινητικά ανθρώπινο να τραγουδάνε οι άνθρωποι απ’ τα μπαλκόνια αλλά δε φτάνει. Ας ρωτήσουμε ποιος θέλει βοήθεια δίπλα μας. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε αυτόν που δεν ξέρει, αυτόν που δεν μπορεί. Ας κάνουμε ομάδες της γειτονιάς, της πολυκατοικίας. Ας κάνουμε πίστωση. Ας κάνουμε έκπτωση στο ενοίκιο αυτού που θα μας πλήρωνε από ένα μεροκάματο που δεν θα γίνει ποτέ. Ας δώσουμε παράταση σ’ ένα χρέος. Πολλά μεροκάματα δεν θα γίνουν ποτέ. Ας χαρίσουμε κάτι που χρειάζεται κάποιος άλλος.   Βλέπεται, πλέον, αυτός ο άλλος είμαστε εμείς.

Το έχετε καταλάβει ότι δεν θα περάσει και θα φύγει. Είναι η αρχή μιας νέας εποχής. Πρέπει να αποφασίσουμε αν θα είναι μια εποχή τρόμου, μίσους και πανικού ή μια εποχή αγάπης και αλληλοβοήθειας. Θα έρθει νέο κύμα φτώχειας όπως και νέοι τύποι σκλαβιάς. Η πρόκληση είναι να μείνουμε άνθρωποι.

Μένω άνθρωπος.

 

 

*Θα υπενθυμίσω την πρόθεσή μου να δημιουργήσουμε ένα διαπολιτισμικό οδηγό επιβίωσης, εκπαίδευση όλων των ανθρώπων  σε σχετικά θέματα και δημιουργία –έστω και άτυπων- ομάδων επιφυλακής και αλληλοβοήθειας για οποιαδήποτε κατάσταση. Εδώ είμαστε. Ας πούμε ότι ποτέ δεν είναι αργά. Σας ακούω!

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , , | 0 Σχόλια

Η ατζέντα

Μια μικρή ενοχή την ένιωθα. Ένα τοσοδά πραγματάκι,  πανάκριβο και δεν χρειαζόταν καν. Δερματόδετη, με χρυσό σκάλισμα, απαλό, acid free  χαρτί και ένας μίνι φάκελος ενσωματωμένος στο οπισθόφυλλο. Η γραμματοσειρά, τα εικονίδια, όλα προσεγμένα. Τα άξιζε τα λεφτά της αλλά δεν είναι παρά μια ατζέντα τσέπης. Τσέπης; Ε, όχι, σύντομα θα είναι φανερά ταλαιπωρημένη. Στο κομοδίνο καλύτερα. Είναι σημαντικό να βλέπεις όμορφα πράγματα γύρω σου. Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή; Άπειρες στιγμές με απίθανες λεπτομέρειες που δεν μπορείς να ελέγξεις. Είναι μια μικρή εξουσία να αλλάζεις μερικές απ’ αυτές… Την τοποθέτησα προσεκτικά στο κομοδίνο. Μια μέρα με άνεση χρόνου κι ένα καλό στυλό θα την συμπληρώσω. Πρώτα όμως, πρέπει να γίνει η επιλογή των ατόμων. Έπιασα το κινητό. Επαφές στη συσκευή, επαφές στην κάρτα, ποιος είναι ο Θανάσης Β;  η Μαρία Π; Να τις σβήσω ή να περιμένω να θυμηθώ; Μερικά πράγματα τα έχεις ανάγκη ακριβώς μόλις τα χάσεις. Θα άναβα τσιγάρο αλλά το έχω κόψει από χρόνια και η εικόνα κάποιου που καπνίζει είναι πλέον παρωχημένη για την εποχή. Έκανα ένα καφέ και ξαναέπιασα το κινητό. Στην πρώτη γουλιά ένιωσα όπως όταν πίνουν ουίσκυ στα γουέστερν. Ο καφές χωρίς καφεΐνη, από ένα αμερικάνικο φασόλι που δεν φαίνεται να έχουμε κάποια συμβατότητα. Αναρωτήθηκα αν βγαίνουν ακόμη γουέστερν. Γιατί είναι εκεί η δύση αφού είναι στρόγγυλη η γη; Κάποιοι επιμένουν ότι δεν είναι, αλλά δεν πηγαίνουν να δουν που είναι η άκρη. Αυτό συμβαίνει και με το θέμα του ποιος είναι εκεί ψηλά, αλλά όταν λέμε ψηλά, εννοούμε ένα σύννεφο και ένα παιδί σωστά θα αναρωτηθεί, όταν δεν έχει σύννεφα που κάθονται  όλοι αυτοί που μένουν εκεί.  Ο Θεός, η γιαγιά, το γατάκι της Στέλλας και οι διάφοροι άγγελοι…

Όλα αυτά, μαζί με κάποια άσχετα, όπως τι ώρα πήγε, κι αν προλάβω την τράπεζα που λέει ο λόγος , πέρασαν αστραπιαία και ταυτόχρονα απ’ το μυαλό μου, ενώ είχα φτάσει αφηρημένα στο Γ και ήδη δεν ήξερα ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι Γιώργηδες που με τόση σιγουριά αποθήκευσα χωρίς άλλο στοιχείο. Είναι οι στιγμές του «τώρα» που φαντάζουν τόσο αξιοσημείωτες και μια έπαρση της προσωρινής μνήμης που νομίζει ότι θα είναι αιώνια και ούτε ξέρει πόσα τέρα έχει χωρητικότητα.  Γι’ αυτό γράφουμε, γιατί ξέρουμε το πεπερασμένο του θέματος. Αφήνω το κινητό ελαφρώς εκνευρισμένη. Δεν είναι μια δουλειά που γίνεται γρήγορα, όλοι το ξέρουν αυτό… Ίσως τελικά, προτιμούσα να σβηστούν όλες οι επαφές ή να χαθεί το κινητό ώστε να υπάρχει μια απόλυτη δικαιολογία ξεσκαρταρίσματος. Και μετά να βγω στη γύρα στο φβ και να βρω όσα νούμερα χρειάζομαι. Αλλά και γιατί να τα βρω; Όλοι εκεί είναι , ακόμη και οι πεθαμένοι. Η υπόθεση, άρχισε να στραβώνει επικίνδυνα. Η ώρα πέρασε αδιάφορη. Σηκώθηκα αποφασιστικά, πέταξα το ζουμί φασολιού από την υποτιθέμενη δύση και βγήκα να καλπάσω.

Δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε, αλλά η σκόνη κάθεται πάνω στη σκόνη χωρίς τελειωμό. Η μικρή ομορφούλα ατζέντα, άθικτη περιμένει να αποκτήσει λόγο  ύπαρξης. Την καθαρίζω προσεκτικά, την ξεφυλλίζω. Οι γραμμές της έχουν λίγο χώρο. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω ένα στυλό με πολύ λεπτή μύτη και μελάνι που δεν απλώνει. Ίσως πρέπει να χρησιμοποιήσω διαφορετικά χρώματα σε κάθε άτομο γιατί θα είναι δυσδιάκριτα ομοιόμορφα. Το είχα ξανακάνει και ήταν πρακτικό. Συγκέντρωσα τα ευρετήρια, θα αφήσω το κινητό τελευταίο… Η Άννα είναι  μια ηλίθια, τη μουτζουρώνω βιαστικά. Ο Α. Τάδε ήταν υπάλληλος σε μια υπηρεσία που έχουν αλλάξει τα τηλέφωνα. Τον μουτζουρώνω. Η θεία Αναστασία έχει πεθάνει, τη μουτζουρώνω. Ο Αντώνης έχει αλλάξει τηλέφωνο. Μουτζουρώνω το νούμερο, κυκλώνω το όνομα. Βάζω πρώτο το μικρό όνομα στα ευρετήρια. Μήπως ν’ αλλάξω τακτική;

Μισή ώρα μετά, έχω τρία μουτζουρωμένα ευρετήρια και καθόλου χρόνο…

Πρέπει να διασταυρώσω και τις επαφές του κινητού…

Ξαναβάζω τη μικρή ατζέντα στη θέση της. Κενή. Ίσως επιτελεί άλλο σκοπό και δεν χρειάζεται να είναι γραμμένη. Ίσως γράψω με μολύβι. Ένα καλό μολύβι με πολύ λεπτή μύτη. Το μολύβι γράφει ακόμη και στο διάστημα λέει η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Έχει το φόβο της σβήστρας όμως, έχω να πω. Θα πρέπει να βρω και χρωματιστό μολύβι καλής ποιότητας, όπως και μια αξιόπιστη σβήστρα. Να σβήνει σωστά τους πεθαμένους ανθρώπους και τις πεθαμένες σχέσεις  χωρίς ν’ αφήνει σημάδια στο χαρτί. Τουλάχιστον αυτό έχει την ευκαιρία να μείνει ανέγγιχτο απ’ τις απώλειες.

Στο βάθος ακούγεται ένα ημίγνωστο λάτιν τραγούδι που δείχνει να εξυμνεί τον έρωτα. Τη ζωή δηλαδή… Αφήνει μια αίσθηση νοσταλγίας για κάτι που δεν έχει βιωθεί, ένα κέφι και στο βάθος μια ιδέα παρέλασης καρναβαλιού. Το εφήμερο επέστρεψε ως κεντρικό θέμα και πάλι… Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι το να καθαρογράψεις μια λίστα τηλεφώνων είναι τόσο συνυφασμένη με το θάνατο. Για να γράψω τη νέα λίστα πρέπει να αποδεχθώ όλους αυτούς τους θανάτους. Να είμαι έτοιμη να διαχειριστώ τους επόμενους. Με μια ποιότητα. Αυτήν που αξίζει η εφήμερη ύπαρξή μας.

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Περισσότερα