I like Mondays

Λοιπόν οι Δευτέρες μ’ αρέσουν γιατί…
….την προηγούμενη βδομάδα ότι έγινε έγινε, αυτές είναι μια νέα αρχή για ένα 7ήμερο που δεν έχει διαμορφωθεί. Κάτι σαν άγραφες σελίδες (που πάντα με προκαλούσαν)…
….τις Δευτέρες όλοι βαριούνται να δουλέψουν κι έτσι έχει ησυχία…
….για τον ίδιο λόγο δε χτυπάει άσκοπα το τηλέφωνο…
….τις Δευτέρες ξεκουράζομαι από τις άπειρες αγγαρείες που μαζεύονται το Σαββατοκύριακο…
….κάνω φιλόδοξα πλάνα για όλη την εβδομάδα, και έχω χρόνο να απογοητευτώ ότι δεν πραγματοποιήθηκαν όλα περίπου την Πέμπτη…
….είναι κλειστά τα κομμωτήρια, τα οποία μου είναι παντελώς αδιάφορα αφού είμαι σχεδόν επαγγελματικά αχτένιστη, αλλά τέλος πάντων αποδεικνύεται έτσι μια (έστω και κλαδική) συνοχή στο ανθρώπινο είδος…
Και τέλος, έχω προσέξει ότι ο ήλιος βγαίνει απ’ την ίδια πλευρά ακόμη και τις Δευτέρες…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , | 0 Σχόλια

ΔΗΘΕΝ

…και φυσικά δεν είναι οι γιορτές που μ’ εκνευρίζουν, ούτε οι θρησκείες και τα έθιμα. Αυτό που δεν αντέχω είναι η κοινή αποδοχή και η καλλιέργεια του δήθεν.

Επειδή βαριόσαστε να αναφέρω τις ηλίθιες λαμπάδες-μπρελόκ-ρομπότ, την επίθεση στα τρόφιμα και γενικότερα όλο το σετ (συν του αναπάντητου ερωτήματος του πασχαλινού λαγού), θα πάω κατευθείαν Αριστοτέλους με Ερμού.

Τι είναι εκεί; Τις κοινές μέρες δεν είναι εκεί το σπιτάκι απ’ το Χαμόγελο του Παιδιού. Τις υπόλοιπες είναι εκεί για να μας ευαισθητοποιεί για την περίπτωση που αναισθητοποιηθήκαμε. Τι μου φταίει το σπιτάκι; Πέρα από το ελαφρώς ατημέλητο στυλ του, τίποτε, το δήθεν μ’ ενοχλεί είπαμε… Λοιπόν στο σπιτάκι τις μη κοινές μέρες 4-5 εθελόντριες (άντρες δεν είδα) πουλάνε διάφορα φιογκοποιημένα αντικείμενα για την ενίσχυση του όλου θέματος. Στο διπλανό δρομάκι (σε παράλληλο σύμπαν) ίδια αντικείμενα πουλάνε τα παιδάκια που θα έπρεπε να μην είναι σε κανένα Χαμόγελο του Παιδιού και να παίζουν χαρούμενα σε μια παιδική χαρά.

Αν ξεπεράσουμε το εμπόδιο της έλλειψης παιδικών χαρών, σκαλώνουμε αμέσως μετά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πάντα ως πολιτισμός. Στο δήθεν. Κανείς δε βλέπει τα παιδάκια, όλοι όμως βλέπουν το σπιτάκι και αγοράζουν…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Μανωελλάδα…

…με μια σφαίρα διαφορά η λοιπή επικράτεια…
…και στην πολιτισμένη, πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη, όπου τα παλιά τα χρόνια καλλιεργούσαν ρούχα, ο βιοτέχνης (ένας, όχι όλοι) έβαζε αγγελία για γαζώτρια, και τότε Ελληνίδες ήταν οι πιο πολλές, όμως έπρεπε να δουλεύουν μέχρι να πρηστούν τα πόδια τους, και λίγο την τουαλέτα να φροντίζουν, και μ’ ένα πανί λίγο τα ράφια… όταν η γυναίκα τους ήταν εκεί, κι όταν έλειπε, λίγο τον κώλο τους έπιανε ή κάπου στριμωχτά έπρεπε από κάτι να γλυτώσουν… Κι άμα έφτανε σε τίποτε δύσκολα… «άντε μωρή πατσαβούρα, σαν εσένα χιλιάδες…» έλεγε κι έκανε κάτι σιχαμένο…
Όμως δεν τις πυροβολούσαν νομίζω…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Χωρίς παστίλια…

Αν και δεν είμαι συγγραφέας (περιμένω να γεράσω λίγο…) είμαι άνθρωπος της συγγραφής. Ως τέτοιος, πάντα τρύπωνα στην ψυχή του άλλου. Μέσα απ’ το προφίλ ενός ματιού, μέσα από την αμήχανα μετέωρη παλάμη που αγνοήθηκε, ακολουθώντας τη διαδρομή από ένα παιδικό δάκρυ, την τρεμάμενη μικρή γλωσσίτσα… ή το γέρικο χέρι που ψάχνει ν’ ακουμπήσει κάπου σήμερα…
Κατασκοπεύοντας λοιπόν αδιάκριτα την ανθρωπότητα δεν μπορούσα παρά να μπαίνω για λίγο στη θέση των άλλων, ίσως γι’ αυτό δεν έχω νιώσει ποτέ μοναξιά. Μέσα μου ζουν μυριάδες άνθρωποι, ακόμη κι αυτοί που απλά τους φαντάστηκα.
Έμαθα λοιπόν -ή μήπως το είχα ξεχάσει;- να νιώθω τη θέση των άλλων.
Και έτσι ένιωσα πόσο μεγάλες είναι οι Κυριακές όταν το πιάτο σου είναι άδειο, όταν δεν έχεις παπούτσια να βγεις βόλτα, όταν αγνοείς το πονεμένο δόντι σου, όταν το κρύο έχει φτάσει μέχρι την καρδιά σου…
Πόσο μεγάλες είναι οι Κυριακές χωρίς μπαλόνι να γυαλίζει στον ήλιο, χωρίς καφέ στην παραλία, χωρίς θάλασσα το καλοκαίρι… μόνο απροσπέλαστα βουνά. Τις πολιτισμένες Κυριακές όλοι κάτι έχουν να κάνουν….πληρωτέο. Δωρεάν η αδιαφορία, και στις πολλές αδιαφορίες δώρο η φιλανθρωπία.
Έτσι φτάσαμε να θέλουμε παστίλιες για τον πόνο του άλλου…με μέλι όμως…με μέλει…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Η ΣΤΑΧΤΟΜΠΟΥΤΑ

(….και η Ελλάδα σαν την Σταχτοπούτα ένα πράμα….)
…..ήταν δώδεκα (το μεσημέρι μάλλον) όταν ακόμα χόρευε τσιφτετέλι πάνω στα τραπέζια. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που δεν κατάλαβε πως βρέθηκε στο κρατητήριο. Το κεφάλι της ήταν βαρύ σαν μια τεράστια κολοκύθα. Έψαξε το κινητό της… «όχι ρε πού… μου, 300 ευρώ, δεν το πιστεύω…». Και ήταν τότε που εμφανίστηκε ο Μάνι (από το Σουλεϊμάνι)… Στάθηκε για λίγο σα να μην θυμόταν το όνομα σε κάποιο κουδούνι και μετά είπε:
-Το κινητό σου είχε πέσει στις σκάλες… έτσι σε βρήκα.
-Είχα πάει στο κομμωτήριο…
-Κοίτα δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις, είμαι διπλοπαρκαρισμένος, δώσε μου τη λίστα!
-Δεν υπάρχει λίστα Μάνι, κάποιος χάκεψε το λογαριασμό μου στο facebook και χάθηκαν όλα….
….και είναι και κάτι ακόμη που πρέπει να μάθεις… Το αληθινό μου όνομα είναι Χελλέν! Χελλέν μι λέν σι λέν….
Νεκρική σιγή. Οι κάτοικοι της χώρας είχαν αποκοιμηθεί μεθυσμένοι σχεδόν στην αρχή του πάρτυ, δεν έμαθαν ποτέ τις σημαντικές λεπτομέρειες….
Απλά, βρέθηκαν κατευθείαν στο αυτόφωρο.
Η γόβα αυτή ποιανού είναι;

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Περισσότερα