…και μετά από χρόνια και χρόνια πλύσης εγκεφάλου στους 60ο, κατάφερε ακόμη και το βλήμα της διπλανής πόρτας, να έχει επιτέλους ένα αυτοσεβασμό. Ασκήσεις θάρρους, μαθήματα χορού, rooms (to let or not), παράξενα τσάγια ή ένα ταξίδι κάποιου είδους …αναγκάστηκαν όλοι ν’αποδεχθούν τον εαυτό τους, ν’ αναπτύξουν δεξιότητες, αριστερότητες, ό,τι βόλευε τέλος πάντων. Ο μοντέρνος άνθρωπος έπρεπε να έχει αυτοπεποίθηση, να σκέφτεται θετικά και να αγαπήσει τον εαυτό του, τ’ άντερά του και μετά αλλήλους. Και πάνω που το πετύχαμε οι δυτικοί και χάρηκαν οι πικραμένοι, πέρασε η μόδα και ξαναμανά να το αποτελειώσουμε το «εγώ». Το «εγώ» με τσαντόρ σεμνότητας ως υπέρβαση και κουκούλωμα σε μια κάποια ομάδα με την αξιοπρεπή ταμπέλα «εμείς». Και χάρηκαν οι άλλοι πικραμένοι, αυτοί που τεμπελιάζοντας κάπου ξύνονται ανέμελα και επιτέλους στεγάστηκαν κάπου. Η περηφάνια κι η σεμνότητα το ίδιο άχρηστες μου φαίνονται… Στον Καίσαρα του Καίσαρα και το «εγώ» στη θέση του. Ένα μικρό τίποτα, με την τεράστια αξία του στο θαύμα.

Σκόρπια τα φύλλα αφηρημένα
στο φως της άνοιξης βρεμένα σαπίζουν
Ένα τελευταίο θρόισμα τα ανατάραξε
του αέρα υπόσχεση ή υποχρέωση μήπως;
Δυό στιχάκια μέτρια πεταμένα
σε χαρτί λευκασμένο ξεβάφουν
Το γρασίδι στο πάρκο βούρκωσε
μουσκεύοντας τα σκατά
που λάμπουν στον ήλιο…
Πόλη μου…ήρθε η άνοιξη