…λόγω ημέρας, λοιπόν…
Με τις σημαίες δεν είχα κανένα πρόβλημα ποτέ. Μάλιστα, όταν ήμουν μικρή, μου άρεσαν πολύ οι συλλογές με σημαίες χωρών. Τις παρατηρούσα και σκεφτόμουν πως μπορεί να προέκυψαν, ποια ήταν η ιστορία τους και τα σχετικά. Το ένα φέρνει το άλλο και κατέληγα να διαβάζω την ιστορία ξεχασμένων κρατιδίων στον Ειρηνικό ή άλλων πολυτελών μίνι -κάπως σαν shop in shop-δειγμάτων αυτοτέλειας(!)
Η δικιά μας σημαία, αποκτούσε ένα κάποιο ενδιαφέρον μόνο σε αθλητικές διοργανώσεις. Περισσότερο, τότε, που δεν είχαμε ούτε ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς. Πόλεμο, δε ζήσαμε τέτοιον, που να απαιτεί ανεμίζουσα σημαία….
Αργότερα, απασχολημένη με πιο ενδιαφέροντα θέματα, ξαναπρόσεξα τη σημαία όταν, πλέον, μετατράπηκε (ή ήταν πάντα και δεν το πρόσεξα;) σε εθνικιστικό σύμβολο. Ο συσχετισμός της σημαίας με ρατσιστικά ντελίρια, τα προφίλ στα social media, αυτή η γαλανόλευκη εισβολή σε κάθε γωνία,
τα παγκόσμια rankings σε ο,τιδήποτε, σαν του Πάβλοφ τα σκυλιά ή σαν το κουρδιστό πορτοκάλι, μου έχει φέρει μια ακατονόητη(;) δυσφορία. Βλέπω ελληνική σημαία και νιώθω άσχημα. Σα να είμαι ένοχη για κάτι… Κάτι με κάνει να ντρέπομαι. Ακαθόριστο αλλά ισχυρό… Δε θέλω να βλέπω τη σημαία πια…
Η μικρή-μεγάλη παρένθεση είναι ότι οραματίζομαι ένα κόσμο χωρίς σύνορα, σημαίες και πόλεμο.
“‘You may say I am dreamer, but I’m not the only one…”
Σας το αφιερώνω. Όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι. Να έχουν τροφή, σπίτι και πόσιμο νερό. Να έπρεπε να εφεύρουν προσωπικές επετείους να γιορτάζουν…
