Στην πραγματικότητα όταν αναφερόμαστε στα ποσοστά γυναικών στη διοίκηση, την επιχειρηματικότητα, την επιστήμη και δεν ξέρω που αλλού, αυτόματα παραδεχόμαστε, υπερτονίζουμε ή ίσως φανταζόμαστε μια ανισότητα* που πρέπει να εξομαλυνθεί. Προσωπικά, σχεδόν με προσβάλλει. Πού υστερεί η σύγχρονη γυναίκα και ποιός την καταπιέζει και δεν αναπτύσσεται; (!)
Η ανθρώπινη κοινωνία βρίθει ανισοτήτων. Δεν είναι όμως η γυναίκα στη ζυγαριά αλλά ο αδύναμος κρίκος. Και ο αδύναμος κρίκος μπορεί να είναι
ο φτωχός
το παιδί
ο ανάπηρος
ο ξένος
ο πρόσφυγας
ο αλλόθρησκος
ο τοξικομανής
ο γκέι
ο άρρωστος
ο γέρος…
και όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. Οι κατά τόπους κοινωνίες καθορίζουν τον δικό τους αδύναμο κρίκο. Μερικές φορές και ο κρίκος ο ίδιος είναι ένοχος γι’ αυτό.
Δε βλέπω τίποτε χρήσιμο σε επετείους, γιορτές και παγκόσμιες μέρες του τίποτε. Οι αγώνες δεν είναι γιορτές.
Αν θέλουμε να αγωνιστούμε για κάτι, μπορούμε να το κάνουμε μια χαρά με αποδεκτή την ανομοιογένειά μας. Με σεβαστά τα προσωπικά μας χαρακτηριστικά. Τυχαία ή καθόλου τυχαία, είμαστε ο,τι είμαστε.
Δεν είμαι περήφανη που είμαι γυναίκα, όπως δεν είμαι περήφανη για τίποτε άλλο.
Απλά είμαι.
*Οι άντρες pole dancers είναι λιγότεροι απ’ ότι θα έπρεπε, δε νομίζετε;
