Αυτό, ο,τι κι αν σας θυμίζει. Ένα μαμόθρεφτο κράτος. Και όχι, δεν λέω για τους κυβερνώντες, για μας λέω. Που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε όταν χιονίζει, όταν βρέχει, όταν έχει ήλιο, όταν πνιγόμαστε, όταν χτυπήσουμε… Δεν ξέρουμε ν’ ανάβουμε σωστά μια φωτιά, πόσο μάλλον να τη σβήνουμε, να κάνουμε ένα κόμπο ασφαλείας, μια αυτοσχέδια καλύβα… Δεν ξέρουμε τα βότανα του τόπου μας, δεν ξέρουμε τα πουλιά, τα ερπετά μας. Δεν ξέρουμε πώς να πετάμε τα σκουπίδια μας. Δεν ξέρουμε πώς να μην κάνουμε σκουπίδια. Δεν ξέρουμε πως να καθαρίσουμε την αυλή μας, το χαλί μας. Μερικές φορές ούτε τη μύτη μας….
Κι αναρωτιέμαι, πότε το πάθαμε αυτό; Ποιος μας κλείδωσε έξω απ’ τη λαϊκή σοφία και τη γνώση; Η Ελληνίδα μάνα; Το μεσογειακό κλίμα; Η τουρκοκρατία; (ε!) Ποιος κρατάει τα βιβλία και τα αυτιά μας κλειστά; Ποιος έκλεψε το πληκτρολόγιο; Ποιος;*
*και μην απαντήσει κανείς για την εκπαίδευση γιατί θα του πετρώσει το αλάτι.
Μίλησα.
