OLYMPUS DIGITAL CAMERA, 10 μέτρα συρματόπλεγμα και παράνομες παπαρούνες
Ετοιμάζαμε σακίδια για τους πρόσφυγες… Λέγαμε για τα παιδιά, αλλά ετοιμάζαμε για όλους. Δέματα έφταναν από παντού. Χωριά, πόλεις….ακόμη κι απ’ το εξωτερικό. Δεκάδες σακίδια. Μετά εκατοντάδες. Όλα γρήγορα, σκυφτά, χωρίς ανάσα. Χωρίς ανάσα και μ’ ένα κόμπο στο λαιμό. Όχι μόνο για τον δικό τους πόλεμο, αλλά και για τον δικό μας, τον σιωπηλό. Δέματα και για τα «δικά μας» παιδιά, ακουγόταν συχνά. Και σκεφτόμουν…Ποιά είναι δικά μας; Ποιά είναι δικά τους; Πότε χωριστήκαμε; Σ’ ένα πλανήτη όμορφο και πλούσιο, είμαστε φτωχοί και δυστυχισμένοι. Καταφέρνουμε θαύματα οι άνθρωποι. Κατακτούμε τα πάντα. Εκείνο όμως που με θλίβει είναι που δεν …κατακτήσαμε την ειρήνη.
Και όλο αυτό το διάστημα, που σύρθηκε ο πόλεμος στην πόρτα μας, κουβαλάμε, μαγειρεύουμε, πλέκουμε, ζωγραφίζουμε, κλαίμε, αγκαλιάζουμε, μαλώνουμε, κουραζόμαστε, θυμώνουμε, αγαπάμε…
Σωπαίνουμε.
Κι όταν φωνάζουμε, όπως στους εφιάλτες, η φωνή μας δεν ακούγεται πουθενά. Και ψάχνει ένα ψηλό βουνό, έναν ορίζοντα μακρινό να φτάσει.
Να πούμε ότι δεν θέλουμε ορφανά παιδιά, ούτε πόδια γυμνά
Ούτε τη θάλασσά μας ματωμένη…
Δεν θέλουμε τ’ αυτιά μας ένα μοιρολόγι να στοιχειώνει
Δεν θέλουμε άλλα μάτια με απόγνωση
Δεν θέλουμε φράχτες και κάγκελα
Θέλουμε ειρήνη.
…και τότε σκέφτηκα ότι το πιο ψηλό μας βουνό είναι η πλατεία Αριστοτέλους. Και ο τηλεβόας που φτάνει τόσο μακριά, η web κάμερα. Και η πιο δυνατή φωνή, Εμείς!
Eλάτε να ενώσουμε τα μηνύματά μας, να πλέξουμε ένα μήνυμα και να το στείλουμε σ’ όλο τον κόσμο.
Ένα Στεφάνι για την Ειρήνη!
30 του Μάη σχηματίζουμε ένα ανθρώπινο σύμβολο της Ειρήνης.
Γι’ αυτήν πολεμάμε(;)
#για_την_Ειρήνη
#human_peace_sign
#Thessaloniki
