Μια στριμμένη τσιγκούνα παλιόγρια,
με βγαλμένα τα φρύδια της,
με κελάρια γεμάτα
Στο σακάκι της χρυσά τα κουμπιά,
λίγο μικρότερο φαίνεται πάντα
Ρυτίδες βαθιές τα χαμόγελα,
το τέλος της δε θέλει να δει,
μόνο τα χρυσαφικά της ανατολής ονειρεύεται να φορέσει
Για ένα πιάτο αδειανό, για καμιά Ελένη…
