Όταν έχουμε την πολυτέλεια, κοιμίζω το παιδί μου μ’ ένα παραμύθι (επιτόπιας παραγωγής). Σήμερα του είπα για τον Νο, το διάφανο ψάρι της αβύσσου που είχε την παράξενη ιδιότητα να φωτογραφίζει στο σκοτάδι. Ο Νο ήταν τυφλός, αλλά το σώμα του ήταν φτιαγμένο μόνο από εικόνες. Δεν το ήξερε αλλά φωτογράφιζε ανθρώπους. Δεν ήξερε τι είναι άνθρωπος, δεν ήξερε καν ότι υπάρχει στεριά. Με κάθε εικόνα το σώμα του μεγάλωνε, και μεγάλωνε και μεγάλωνε. Κι όσο μεγάλωνε, ανέβαινε στην επιφάνεια…Και κάποια στιγμή είχε καταλάβει όλη την επιφάνεια της θάλασσας…Κι όποιος κοιτούσε από ψηλά, έβλεπε όλους αυτούς που χάθηκαν. Και τότε άρχισαν όλοι να ταξιδεύουν πάνω απ’ αυτή τη θάλασσα, για να δουν τους χαμένους ανθρώπους και τους αγαπημένους τους …Και πήγαιναν κι ερχόντουσαν
Και πήγαιναν κι ερχόντουσαν…Και πέρασαν τα χρόνια και οι άνθρωποι κάποτε κατάλαβαν ένα μυστικό και σταμάτησαν να πολεμάνε…
Και ζήσαμε εμείς καλά,
κι αυτοί καλύτερα…
