Γωνιακό ζαχαροπλαστείο Αγ. Δημητρίου με κάτι (για μην κάνουμε και τζάμπα …φήμιση)
Κάδος σκουπιδιών με 15-20 χαρτοκιβώτια κενά, άσπαστα, πύργος ολόκληρος! Έχουμε προϊστορία εδώ για τον τρόπο ….πετάγματος γενικότερα… Για πολλοστή φορά λέω τα ίδια… Βγαίνει στρουμπουλή, περιποιημένη κοπελίτσα και μου λέει:
-Κοιτάξτε εγώ είμαι από άλλο κατάστημα…δεν ξέρω τι συνήθειες έχετε εδώ!!
Δεν απαντάω αλλά κάνω ειδικά εφέ…καπνούς, αλλαγή χρώματος, κλπ
Τα αγνόησε όλα και συνέχισε…
-…ο κάδος εκεί είναι έξω από το μαγαζί….
(Ενώ εδώ είναι μετά από δύο αυτοκίνητα, άδειος!)
Στα σκαλοπάτια του ζαχαροπλαστείου κάθεται νεαρή ζητιάνα με χειροποίητη επιγραφή ΠΕΙΝΑΩ.
Εγώ είμαι αδιάφορα βιδωμένη στο ίδιο σημείο περιμένοντας τη στρουμπουλίτσα να λάβει το μήνυμα…καθυστερεί μήπως γλυτώσει… (δεν πρόκειται!)
-Έχω και πάρα πολλή δουλειά τώρα… μουρμουρίζει…
Τίποτα! είμαι το ενοχλητικό έντομο που κάθεται στα σκουπίδια…
Η ζητιάνα μου κάνει νόημα (το γνωστό τοκ-τοκ με το δάχτυλο) και λέει:
-Άδικα τα λες! Δε βλέπεις; αφού δεν έχει μυαλό…
Και σηκώθηκε η ζητιάνα νευριασμένη και μετέφερε τα χαρτοκιβώτια στον κάδο ανακύκλωσης… (έκλεισε και το καπάκι!)
…και η στρουμπουλίτσα μετέφερε μερικά αλλά με το δικό της ρυθμό…όπως και στο άλλο κατάστημα…
