…ανενόχλητοι πίνουμε το φραπέ της λησμονιάς…. Με ολόσωμο γυαλί ηλίου, περπατώντας χαλαρά με 3 λάμδα, και τα χέρια μας ανοιχτά. Δεν κλείνουν απ’ τη μαγκιά. Αλλαξομαγκιές για προσωπική ευχαρίστηση, τα παγάκια με γεύση φρέον, τα σκουπίδια βουνό. Παρκαρισμένοι όλοι στο πεζοδρόμιο του μυαλού μας, με μια υποψία ενοχής αδειάζουμε τ’ αποτσίγαρα της νιότης μας στη σχάρα του δρόμου. Και δεν αναρωτιόμαστε αν είναι της ΕΥΑΘ. Σκασίλα με 2 σίγμα, εμείς οι Έλληνες που βάλαμε φωνήεντα στο αλφάβητο επειδή είμαστε φωνακλάδες και θέλουμε να φωνάζουμε ακόμη και στα γραπτά…
…..τελίτσες….ένα σωρό τελίτσες….καθεμιά, μια κρυφή ιστορία, που βαριέμαι να την πω σωστά, γιατί χάνεται η λογοκρισία μου και θα πρέπει να παζαρεύω τις λέξεις.
…put it down slowly…
