Ένα διερμηνέα τον θέλαμε…να ακούν οι άνθρωποι στη γλώσσα τους, οδηγίες, ελπίδες, να νιώσουν ότι υπάρχει ένας κρίκος γνωστός…
Έναν για χμ…. γραμματειακή υποστήριξη τον θέλαμε….να καταγράψει πόσοι και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι…να συνεχίσουν να νιώθουν άνθρωποι με ονόματα….
Μια αυτοοργάνωση να την ….επιβάλαμε….(ανάγκα)…να είναι δικοί τους άνθρωποι προσωρινοί ομαδάρχες και υπεύθυνοι για την καθαριότητα και την τάξη…Απ’ τον πυροσβεστήρα η πιο μακρινή λύση…
Τους δικούς μας ανθρώπους σε μια έκτακτη συνέλευση θα τους καλούσαμε… Όχι να τους ακούσουμε, να μας ακούσουν….Να νιώσουν ότι δεν απειλούνται, να νιώσουν ότι οφείλουν ως άνθρωποι να βοηθήσουν… Να σκύψουν και να ακούσουν…
Να χρεωθούν ένα μικρό κομματάκι της απελπισίας των ανθρώπων αυτών που η ζωή τους σβήστηκε. Μόνο τις μνήμες τους κουβαλάνε…από τις αποσκευές οι πιο βαριές…
Να θυμηθούν ότι κανείς δεν επιλέγει να είναι πρόσφυγας, κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος ή λαθραίος…. Κάποιοι το όρισαν να τους βαφτίζουν έτσι… Μας έδωσαν όλους χρωματιστά σημαιάκια να τα κουνάμε στα γήπεδα…έτσι για τον εθισμό…Και σταυρούς και ξόρκια με καμουφλάζ…
Δεν ήταν χθες, αλλά ακόμη θυμάμαι πως η γιαγιά μου ήρθε περπατώντας απ’ τον Πόντο και ψόφιο γαϊδούρι έφαγε ανάμεσα σε δάκρυα και τρόμο. Και ήταν πλούσιοι «σην πατρίδα» αλλά κάπως έχασε τη μάνα της που αρρώστησε και ποιος νοιάζεται για τρία μικρά κοριτσάκια… Σε χωμάτινα σπίτια χαμηλά, μεγάλωσαν…
………………………………………………………………………………………………………………………………………
…και να μην ξεχάσουμε, τώρα που έτυχε να είμαστε δήμαρχοι σε μια Κω, ότι δεν θέλουμε να χαστουκίζει κανείς την αγαπημένη μας γιαγιά…
