Το δέρμα μας λεπτό και τρυφερό
Φοβάται τις εικόνες με γωνίες
Λόγια καλύτερα….
Λόγια ντυμένα όμορφα
Σοφά
Με τσεπούλες στα κουστουμάκια τους…
Λόγια να γεμίσουμε τ’ άδεια στόματα
Να νανουρίσουμε τα στοιχειωμένα κύματα
Μια θάλασσα από δάκρυα
Μεσόγεια
Ξέφτισε ο κόσμος μου και ντρέπεται
Το νήμα σου αρπάζω ψυχή μου!
Κι αυτό διαλύεται, αλάτι γίνεται
Κανείς δεν θέλει να σε βλέπει πιά!
Ούτε τώρα, ούτε ποτέ.
Ο σοφός Δήμαρχος βημάτιζε πάνω κάτω νευρικά. Ήταν άυπνος μήνες… Κάθε βράδυ το ίδιο μαρτύριο. Μόλις τον παίρνει ο ύπνος, βλέπει ότι βυθίζεται σε μια σκοτεινή θάλασσα και παλεύει να βγει στην επιφάνεια. Στο σκοτεινό νερό ένα πρόσωπο λαμπερό φωτίζει τα φύκια. Έχει λέπια στο πρόσωπο… Μια γοργόνα! Απλώνει το χέρι της, τον τραβάει στην άβυσσο…
Ο Δήμαρχος σπαρταράει σαν άνθρωπος, μπλέκεται στα φύκια όλο και περισσότερο….Δεν πνίγεται, κι αυτό είναι ακόμη πιο τρομακτικό. Φοβάται ότι μπορεί να γίνει ψάρι. Και τα ψάρια δεν μιλάνε….
Στο βάθος της αβύσσου πολλά μικρά φωτεινά σημεία, τρύπες με φως. Δε βλέπει καθαρά. Τεράστια καβούρια κλείνουν τ’ ανοίγματα, κάποια είναι της τσέπης του. Δεν αντιστέκεται πια. Στο βυθό πάνω σε ψιλή άμμο, δεμένοι σε πέτρες όλοι οι δήμαρχοι του κόσμου. Μια πέτρα κενή, το σχοινί δίπλα. Μια γοργόνα του χαμογελάει αινιγματικά. Δείχνει την πέτρα σαν το δελτίου καιρού κάπως…. Ο Δήμαρχος ανοίγει το στόμα του…. Πεντακόσιες τριανταμία φυσαλίδες απελευθερώνονται χαρούμενες και τρέχουν προς το φως της ελευθερίας….
Πετάγεται απ’ το κρεβάτι μούσκεμα. Ξερογλείφεται…νιώθει αλμύρα, πανικοβάλλεται.
Το μεσημέρι υπαγορεύει σοβαρός την απαγόρευση της γοργόνας. Καταστρέφονται όλες οι ουρές ψαριών του δήμου, ακόμη και στα παιχνίδια των παιδιών. Ούτως ή άλλως ο Αλέξανδρος δεν ξέρουμε που είναι θαμμένος. Δεν απαντάμε. Απογοργονοποιηθήκαμε….
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΙ ΛΑΔΟΡΙΓΑΝΗ
(10 εκατ. Έλληνες/1 μερίδα)
Πλένετε προσεκτικά και αφαιρείτε τυχόν επιπλέον λάμδα ή νι (ανάλογα με τις τοπικές συνήθειες).
Αποβραδίς μαρινάρετε σε αραιωμένη Ευρώπη. Προσθέτετε πτυχία εξωτερικού, εισαγωγές, εξαγωγές, φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, ταξιδάκια, λίγο έσπα (να προτιμήσετε σε σκόνη) και μια πρέζα επιδοτούμενα προγράμματα.
Αφήνετε τουλάχιστον για 10 με 20 χρόνια να μαριναριστούν. Αφαιρείτε το ζουμί, το βάζετε σε αποστειρωμένα βάζα και το τοποθετείτε σε δροσερό και σκιερό μέρος (ίσως και χλοερό) για να το χρησιμοποιήσετε στο μέλλον.
Τοποθετείτε τους Έληνες σε ειδικό φορολαδόχαρτο για να μην μείνουν τυχόν υγρά και πιτσιλάνε στο ψήσιμο. 2 με 3 χρόνια είναι αρκετά. Αν οι Έληνές σας είναι αρκετά ζουμεροί μπορεί να χρειαστεί 5-7. Στην ανάγκη προσθέστε κάποιες προκαταβολές φόρων. Κάντε υπομονή, αξίζει το αποτέλεσμα!
Αφού στραγγίσουν καλά, παίρνετε ένα κοφτερό μαχαίρι και αφαιρείτε προσεκτικά τις συντάξεις (αρχικά τα εκάς), την περίθαλψη κλπ.
Κατόπιν ψαλιδίζετε κάποιους μισθούς (με το μάτι) και αφήνετε σοβαρές υπόνοιες κατασχέσεων.
Αν προτιμάτε τις πικάντικες γεύσεις, γεμίστε με οργή, αγανάκτηση και μην ξεχάσετε τη διχόνοια. Σε περίπτωση που δεν σας βρίσκετε grexit, 2-3 χοντροκομμένα μμε κάνουν θαύματα!
Ανοίξτε την κουζίνα σας στην ένδειξη Χαλκιδική/Νησιά (ανάλογα με το μοντέλο) και 3 μήνες μετά γυρίστε το στο μνημόνιο 3-4 μέχρι να ροδίσουν.
Σερβίρονται σε σέλφιστικς και σημαιολαδόκολλα!
Προσοχή στο ψήσιμο! Ψήνετε πρώτα αριστερά στο τηγάνι για 5-6 μήνες και όταν μπουν στο φούρνο όλο δεξιά.
Tip1: Κάποιοι Έλληνες δεν τρώγονται με τίποτε, γι’ αυτό να προσέξετε ιδιαίτερα όταν ψωνίζετε. Προτιμήστε τον πολιτικό της γειτονιάς σας.
Tip2:…ε, βάλτε και λαδορίγανη!
Προσωρινά, ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και έπινε μπύρα. Προσωρινά ήταν παγωμένη. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην τηλεόραση αλλά ήταν αφηρημένος, ούτε άκουγε ούτε έβλεπε… Θα μπορούσε να θεωρηθεί προσωρινά εμποδιζόμενος… Χάιδεψε αδιάφορα το μπούτι της προσωρινής γυναίκας του. Τόσο αδιάφορα, που προσωρινά νόμιζε πως ήταν το δικό του. Αδιάφορα κι εκείνη, σηκώθηκε και χάθηκε στο βάθος του σπιτιού. Προσωρινά ήταν δικό τους.
Η ένταση της τηλεόρασης στιγμιαία ανέβηκε, «….οι λαθρομετανάστες στα σύνορα…» Σηκώθηκε απότομα –αναπάντεχα το σωστό- προσωρινά δεν ήξερε κι ο ίδιος γιατί. Κοντοστάθηκε και μια σταγόνα δροσιάς γλίστρησε απ’ το μπουκάλι κι έπεσε στο χαλί. Φούσκωσε για δευτερόλεπτα και μετά βούλιαξε στο πέλος του. Προσωρινά ήταν λεκές…
Το τηλεκοντρόλ! Δεν ήξερε που ήταν το τηλεκοντρόλ! Ακούμπησε το μπουκάλι προσωρινά στο τραπεζάκι. Η δροσιά σφράγισε το ξύλο στο τραπεζάκι και την άκρη απ’ αυτό που ντρέπονται πια να πουν σεμέν. Που διάολο είναι το τηλεκοντρόλ; Απέφυγε να πατήσει τα κουμπιά της τηλεόρασης. Προσωρινά έπρεπε να βρει το τηλεκοντρόλ… Απέφυγε να κοιτάξει τα τρομαγμένα πρόσωπα στο γυαλί, προσωρινά ήθελε ν’ απαλλαγεί. Τον νευρίαζαν αυτοί οι νέοι εισβολείς. Είχαν κάτι αγχωτικά οικείο πάνω τους, ίσως έφταιγε εκείνη η μπλούζα του πιτσιρικά. Ήταν η ίδια ακριβώς μπλούζα που φορούσε προχθές ο γιός του. Που χάθηκε το τηλεκοντρόλ;
Προσωρινά δεν μπορούσε να ελέγξει τίποτε στη ζωή του. Η τηλεόραση ένα τεράστιο στόμα με κοφτερά δόντια, έχασκε χαιρέκακα. Στο βάθος αχνοφαίνεται η πράσινη μπλούζα, η σταγόνες πέφτουν η μία μετά την άλλη, είναι κόκκινες, σφραγίζουν το χορτάρι. Που χάθηκε το κοντρόλ; Η γυναίκα του ακούγεται σαν μέσα από βαθύ πηγάδι. Ουρλιάζει κάτι σαν: «…το παιδί…». Τα λόγια όμως πνίγονται στα διπλά τζάμια ….και στα μονά.
Σκύβει, κοιτάζει τα πόδια του. Αυτά που ανέβασε στο φέισμπουκ στην παραλία. Είναι ξυπόλητος. Οι πατούσες του τρυφερές. Ένας ξαφνικός κρότος έκανε τα δάχτυλά του να σφιχτούν πάνω στο πάτωμα.
Έρχεται μπουρίνι σκέφτηκε. Ήπιε την ξεχασμένη γουλιά. Ήταν ζεστή.
Δεν ήταν ίδια η μπλούζα σκέφτηκε.
Έρχεται μπουρίνι. Τι πιο προσωρινό…
Ένα διερμηνέα τον θέλαμε…να ακούν οι άνθρωποι στη γλώσσα τους, οδηγίες, ελπίδες, να νιώσουν ότι υπάρχει ένας κρίκος γνωστός…
Έναν για χμ…. γραμματειακή υποστήριξη τον θέλαμε….να καταγράψει πόσοι και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι…να συνεχίσουν να νιώθουν άνθρωποι με ονόματα….
Μια αυτοοργάνωση να την ….επιβάλαμε….(ανάγκα)…να είναι δικοί τους άνθρωποι προσωρινοί ομαδάρχες και υπεύθυνοι για την καθαριότητα και την τάξη…Απ’ τον πυροσβεστήρα η πιο μακρινή λύση…
Τους δικούς μας ανθρώπους σε μια έκτακτη συνέλευση θα τους καλούσαμε… Όχι να τους ακούσουμε, να μας ακούσουν….Να νιώσουν ότι δεν απειλούνται, να νιώσουν ότι οφείλουν ως άνθρωποι να βοηθήσουν… Να σκύψουν και να ακούσουν…
Να χρεωθούν ένα μικρό κομματάκι της απελπισίας των ανθρώπων αυτών που η ζωή τους σβήστηκε. Μόνο τις μνήμες τους κουβαλάνε…από τις αποσκευές οι πιο βαριές…
Να θυμηθούν ότι κανείς δεν επιλέγει να είναι πρόσφυγας, κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος ή λαθραίος…. Κάποιοι το όρισαν να τους βαφτίζουν έτσι… Μας έδωσαν όλους χρωματιστά σημαιάκια να τα κουνάμε στα γήπεδα…έτσι για τον εθισμό…Και σταυρούς και ξόρκια με καμουφλάζ…
Δεν ήταν χθες, αλλά ακόμη θυμάμαι πως η γιαγιά μου ήρθε περπατώντας απ’ τον Πόντο και ψόφιο γαϊδούρι έφαγε ανάμεσα σε δάκρυα και τρόμο. Και ήταν πλούσιοι «σην πατρίδα» αλλά κάπως έχασε τη μάνα της που αρρώστησε και ποιος νοιάζεται για τρία μικρά κοριτσάκια… Σε χωμάτινα σπίτια χαμηλά, μεγάλωσαν…
………………………………………………………………………………………………………………………………………
…και να μην ξεχάσουμε, τώρα που έτυχε να είμαστε δήμαρχοι σε μια Κω, ότι δεν θέλουμε να χαστουκίζει κανείς την αγαπημένη μας γιαγιά…