Θραύσματα μόνο
Αμετάφραστα τα ιερογλυφικά μας στις ράγες
Της Αρετής και της Κακίας μόνο τους δρόμους μας έμαθαν
Εμείς, αυτόν της Απόγνωσης μόνο συναντήσαμε
Κι από το κοσμικό αυγό κανένα νέο
Ειδομένη 2015/12/11
Θραύσματα
Πεζά, Ποιήματα, Παραμιλητά, Παραμύθια…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…
Δεν είναι ότι δε μ’ αρέσουν οι γιορτές.
Το αντίθετο μάλιστα…Θα μπορούσα να χορεύω και να τραγουδάω για μέρες….
Ακόμη και άγνωστους χορούς, και τραγούδια σε άγνωστες γλώσσες…
Δεν είναι ότι δε μ’ αρέσουν οι ευχές.
Το αντίθετο μάλιστα…Αισθάνομαι ολόκληρη μια ευχή, ζωντανή…πάλλουσα…
Δεν είναι ότι δε μ’ αρέσουν τα στολίδια…
Το αντίθετο σίγουρα! Αν μπορούσα θα στόλιζα και τον αέρα…Απλά δε μου κάθεται…
Δεν είναι ότι δε μου αρέσουν τα χριστούγεννα…
Γιατί όχι άλλωστε;
Είναι που θέλω να γιορτάσω μια άλλη γιορτή…κι αυτή δε χωράει στο ημερολόγιο.
Κι αργεί να ξεχειλώσει ο χρόνος…
Σαν προτηγανισμένη πατάτα τον σερβίρουμε στα πιάτα μας…
Κι αργεί να έρθει η ώρα να γιορτάσουμε την ειρήνη μας
Νο, το διάφανο ψάρι
Όταν έχουμε την πολυτέλεια, κοιμίζω το παιδί μου μ’ ένα παραμύθι (επιτόπιας παραγωγής). Σήμερα του είπα για τον Νο, το διάφανο ψάρι της αβύσσου που είχε την παράξενη ιδιότητα να φωτογραφίζει στο σκοτάδι. Ο Νο ήταν τυφλός, αλλά το σώμα του ήταν φτιαγμένο μόνο από εικόνες. Δεν το ήξερε αλλά φωτογράφιζε ανθρώπους. Δεν ήξερε τι είναι άνθρωπος, δεν ήξερε καν ότι υπάρχει στεριά. Με κάθε εικόνα το σώμα του μεγάλωνε, και μεγάλωνε και μεγάλωνε. Κι όσο μεγάλωνε, ανέβαινε στην επιφάνεια…Και κάποια στιγμή είχε καταλάβει όλη την επιφάνεια της θάλασσας…Κι όποιος κοιτούσε από ψηλά, έβλεπε όλους αυτούς που χάθηκαν. Και τότε άρχισαν όλοι να ταξιδεύουν πάνω απ’ αυτή τη θάλασσα, για να δουν τους χαμένους ανθρώπους και τους αγαπημένους τους …Και πήγαιναν κι ερχόντουσαν
Και πήγαιναν κι ερχόντουσαν…Και πέρασαν τα χρόνια και οι άνθρωποι κάποτε κατάλαβαν ένα μυστικό και σταμάτησαν να πολεμάνε…
Και ζήσαμε εμείς καλά,
κι αυτοί καλύτερα…
Σαν σήμερα*
Σαν σήμερα…
Ήμουν έτοιμη για όλα, ψύχραιμη
Κάποτε θα ερχότανε αυτή η στιγμή
Βημάτιζα σα ζώο στο κλουβί
Τα βήματα όμως δεν έφταναν. Σταματούσα, ξανάρχιζα…
Τόσα πολλά βήματα και να μην αλλάζει κάτι;
Μόνο εκείνο το πέταγμα της πεταλούδας είναι τόσο συγκλονιστικό;
Κρατούσα το στόμα μου σφιχτά
Δεν κατάλαβα γιατί, έπρεπε όμως
Σκεφτόμουν αυτούς που πρέπει να πουν κακά μαντάτα
Σκεφτόμουν μήπως κάτι ξεχάσαμε
Σκεφτόμουν ότι κάτι έγινε λάθος…
Λάθος!
Δεν σκεφτόμουν τίποτε…
Ήξερα ότι μόλις από εκείνη ακριβώς τη στιγμή
έπρεπε ν’ αρχίσω να ζω χωρίς τον μπαμπά
όπως ακριβώς μου είχε μάθει…
Και μετά από λίγες ώρες ξημέρωσε εκείνη η Κυριακή
14 Σεπτεμβρίου 2014
*Διακρίθηκε στο διαγωνισμό “Ο πατέρας έφυγε” και συμπεριλαμβάνεται στην ομότιτλη ανθολογία, Εκδόσεις Intellectum, 2021
Χθες
Χθες
Στην άμμο βλέπαμε μόνο τα χνάρια μας
Στον ορίζοντα κοκκίνιζε μόνο ο ήλιος
Από πάνω μας πετούσαν μόνο γλάροι και χελιδόνια
Το μόνο που αποχαιρετήσαμε ήταν το καλοκαίρι…
Να την απολαμβάνουμε την ειρήνη μας και να την εκτιμάμε…
