Μ’ αρέσει να δουλεύω σφυρίζοντας
έναν άγνωστο σκοπό
Είναι η ώρα που αναπολώ
όλες τις στιγμές που έζησα
χωρίς να έχουν έρθει…
Και το πόδι ρυθμικά στο πάτωμα
ξυπνάει τη σκόνη
της μνήμης ή της λήθης;
Κι αυτό το ξέχασα
Σφυρίζω αδιάφορα…
Μια στριμμένη τσιγκούνα παλιόγρια,
με βγαλμένα τα φρύδια της,
με κελάρια γεμάτα
Στο σακάκι της χρυσά τα κουμπιά,
λίγο μικρότερο φαίνεται πάντα
Ρυτίδες βαθιές τα χαμόγελα,
το τέλος της δε θέλει να δει,
μόνο τα χρυσαφικά της ανατολής ονειρεύεται να φορέσει
Για ένα πιάτο αδειανό, για καμιά Ελένη…
Ξαναγεννήθηκα λοιπόν
σε μια παράξενη εποχή που απ’ τα δέντρα κρέμονταν γραβάτες
Κι έτσι, όσοι δεν ήξεραν τον τρόπο, έτοιμη είχαν την θηλιά
Και στους δρόμους, άφθονο έρεε το γάλα
Τόσο, που κανείς δεν ήθελε πια να πιεί
Και οι καρποί σάπιζαν μη αναγνωρίσιμοι, και οι άνθρωποι το ίδιο
Κόμποι ανέβαιναν στο λαιμό μας
Πολλοί μαζί
Τόσο, που χάσαμε τη φωνή μας
Άκρα του τάφου σιωπή
Ο μόνος θόρυβος, αυτός του αγαπημένου μας διχασμού
Παραμονή πρωτοχρονιάς. Τώρα, που οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Χιλιάδες ευχές, φιόγκοι, χαμόγελα. Χαμόγελα, ευχές, φιόγκοι. Φιόγκοι. Και μετά σιωπή. Τίποτε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Μερικοί σε παγκάκι. Χαϊδευτικά. Λιτά κι απέριττα…
Κάπου εδώ, έχω κι εγώ μια ευχή.
Κάπου μέσα μας, έχουμε ένα κουμπί που μας γυρίζει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Ξέρετε, αυτές που είχαμε όταν κλαίγαμε χωρίς ντροπή, όταν αγαπούσαμε χωρίς λογοκρισία, όταν νιώθαμε ότι έχουμε το δικαίωμα να θυμώνουμε, όταν φωνάζαμε τον πόνο μας με όλη μας τη δύναμη… Που ήμασταν υπέροχα κακοί.
Τότε που θυμόμασταν ακόμη…
Βρείτε λοιπόν, το κουμπί σας και πατήστε το. Αν δεν το βρίσκετε, βάλτε κάποιον να το ψάξει. Όπως και νά ‘χει, εύχομαι να βρείτε το κουμπί σας…
Caras Ionut
Το δρόμο μας χάνουμε συνέχεια
Κι όλο έναν βρίσκουμε στο μέτρημα
Σε συνταγές μη βρώσιμες βασίζουμε το βήμα μας
Μετέωρο καθόλου
Το λάικ πολλοί φοβήθηκαν
στο έντερ ποιός μπορεί ν’ αντισταθεί;
