…και φυσικά δεν είναι οι γιορτές που μ’ εκνευρίζουν, ούτε οι θρησκείες και τα έθιμα. Αυτό που δεν αντέχω είναι η κοινή αποδοχή και η καλλιέργεια του δήθεν.

Επειδή βαριόσαστε να αναφέρω τις ηλίθιες λαμπάδες-μπρελόκ-ρομπότ, την επίθεση στα τρόφιμα και γενικότερα όλο το σετ (συν του αναπάντητου ερωτήματος του πασχαλινού λαγού), θα πάω κατευθείαν Αριστοτέλους με Ερμού.

Τι είναι εκεί; Τις κοινές μέρες δεν είναι εκεί το σπιτάκι απ’ το Χαμόγελο του Παιδιού. Τις υπόλοιπες είναι εκεί για να μας ευαισθητοποιεί για την περίπτωση που αναισθητοποιηθήκαμε. Τι μου φταίει το σπιτάκι; Πέρα από το ελαφρώς ατημέλητο στυλ του, τίποτε, το δήθεν μ’ ενοχλεί είπαμε… Λοιπόν στο σπιτάκι τις μη κοινές μέρες 4-5 εθελόντριες (άντρες δεν είδα) πουλάνε διάφορα φιογκοποιημένα αντικείμενα για την ενίσχυση του όλου θέματος. Στο διπλανό δρομάκι (σε παράλληλο σύμπαν) ίδια αντικείμενα πουλάνε τα παιδάκια που θα έπρεπε να μην είναι σε κανένα Χαμόγελο του Παιδιού και να παίζουν χαρούμενα σε μια παιδική χαρά.

Αν ξεπεράσουμε το εμπόδιο της έλλειψης παιδικών χαρών, σκαλώνουμε αμέσως μετά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πάντα ως πολιτισμός. Στο δήθεν. Κανείς δε βλέπει τα παιδάκια, όλοι όμως βλέπουν το σπιτάκι και αγοράζουν…

…πλατεία Αριστοτέλους…κοντά στη χαρτοπαιχτική λέσχη…
Ένα περιστέρι πηδάει στο ένα πόδι…γονατίζω να δω καλύτερα, είναι χτυπημένο ή λείπει το πόδι του; (αν ήμουν άλλη θα έλεγα ποδαράκι)
Ακούω κάποιον πίσω μου να ρωτάει: “Θες να το πιάσω; ”
Γυρίζω με τρία άχρηστα ερωτηματικά πάνω στο κεφάλι…
“Συγνώμη κιόλας…”
Τα ερωτηματικά έγιναν πέντε…είμαι σε στάση εκκίνησης για αγώνα δρόμου αλλά σε λάθος ηλικία…γι’ αυτό και δεν απαντάω τίποτε…
“Δεν είναι καλά αυτά για φάγωμα…είναι παλιά!”
Δεν άκουσα πυροβολισμό….ξέχασα όμως το περιστέρι…