Χθες…Αριστοτέλους γωνία με Tiger (έτσι, για να λέμε αυτό που λέμε)… στο πεζοδρόμιο κάθετα (ενοχλητικά, προκλητικά και απαράδεκτα), μαούνα μεταμφιεσμένη σε μοτοσυκλέτα. Νεαροί δύο. Ο ένας κάθετα, ο άλλος κάθεται. Στολές μπλε της εξουσίας, γυαλιά καθρέφτες της γοητείας. Βέρι σμαρτ…φονς… Αφοσιωμένοι αλλόκοτα στη σεκιουριτάδα του εκδοτηρίου του ΟΑΣΘ (…κι άλλη κακή λέξη…). Σίγουρα τους έχουν ερωτευθεί ορισμένα διερχόμενα ανήλικα…
-Συγνώμη ρε παιδιά, πάλι πάνω στο πεζοδρόμιο είστε;
Αυτό πρέπει να ήταν τρομερά αφοπλιστικό, πάγωσαν τα δάχτυλά τους στις οθόνες…
Δε θα πω τι είπαν γιατί ξέρετε και βαριόμαστε όλοι να λέμε τα ίδια….Όμως μετά τα τυπικά του τύπου ” Τράβα μωρή…” και “…έχεις πρόβλημα… και όλο το σετάκι του άντε γ@μήσου τουλάχιστον”, κοντοστέκεται κομπάρσος γύρω στα 60 με σορτς, σακούλες με ψώνια και ένα λεπτό στρώμα “ήμουν χρόνια στο εξωτερικό αλλά δεν ξέρω τι μου γίνεται, για Χρυσή Αυγή καλά πάω;”
Δεν είναι που τον συναρπάζουν οι ένστολοι, δεν είναι που… δεν ντρέπομαι να στείλω τα καημένα τα παιδιά να τα καίει ο ήλιος και ευτυχώς που είναι κι αυτοί και μας προσέχουν (στο σημείο αυτό οι γόηδες μια ενοχή την ένιωσαν, τρεμόπαιξε ο καθρέφτης στα γυαλιά, το είδα!)….εκείνη η οδοντογλυφίδα όμως που στριφογύριζε στη γλώσσα του με επιδεξιότητα…σα να ήταν εκεί από πάντα…
Με την εμφάνιση του συνήγορου του πολίτη οι σεκιουριτερί πήραν τα πάνω τους, σε άλλες εποχές θα ήμουν στην πυρά, στη δική μας πήρα την τροχαία.
Μετά το τηλεφώνημα και καθώς αποχωρώ ο “κάθεται ακόμη” μου λέει:
-Που πας; Να κάτσεις εδώ να περιμένεις την τροχαία!
Και κλείνει η αυλαία με τον “κάθετα” ο οποίος εκστόμισε:
-Η τροχαία έχει τα στοιχεία σου, θα σου κάνουμε μήνυση!”
Ποιό θέατρο του παραλόγου….

Βγαίνω! Η πόρτα κλείνει πίσω μου με δύναμη.
“Μισό λεπτό! μην κλείσετε….” με πλησιάζει “…είμαι απ’ τη ΔΕΗ, μπορείτε να ανοίξετε;”
Κάνω να βρω τα κλειδιά μου, σταματάω. Τον κοιτάζω. Με κοιτάζει.
“Αν είναι να κόψεις το ρεύμα σε κανέναν, δε σου ανοίγω”. Με κοιτάζει, κοιτάζει το χαρτί που κρατάει στο χέρι…με κοιτάζει στα μάτια.
“Αν χτυπήσω τα κουδούνια δε θα βρω κανέναν;” η φωνή του σα ρομπότ… Το υιοθετώ αμέσως. “Ναι, αν χτυπήσεις τα κουδούνια δε θα βρεις κανέναν”. Καθόλου χρώματα στις φωνές…μόνο το πράσινο αυτοκόλλητο στα χαρτιά του…
Τον προσπερνάω και κοντοστέκομαι στην αυλόπορτα.
Τελείωσε η παράσταση. ” Με βγάλατε από μια πολύ δύσκολη θέση ξέρετε…”
Μπαίνει στο αυτοκίνητό του…η ανακούφιση και ο δρόμος για την επόμενη ενοχή…