Ειδομένη 2015/12/11
Νέα
Σαν σήμερα*
Σαν σήμερα…
Ήμουν έτοιμη για όλα, ψύχραιμη
Κάποτε θα ερχότανε αυτή η στιγμή
Βημάτιζα σα ζώο στο κλουβί
Τα βήματα όμως δεν έφταναν. Σταματούσα, ξανάρχιζα…
Τόσα πολλά βήματα και να μην αλλάζει κάτι;
Μόνο εκείνο το πέταγμα της πεταλούδας είναι τόσο συγκλονιστικό;
Κρατούσα το στόμα μου σφιχτά
Δεν κατάλαβα γιατί, έπρεπε όμως
Σκεφτόμουν αυτούς που πρέπει να πουν κακά μαντάτα
Σκεφτόμουν μήπως κάτι ξεχάσαμε
Σκεφτόμουν ότι κάτι έγινε λάθος…
Λάθος!
Δεν σκεφτόμουν τίποτε…
Ήξερα ότι μόλις από εκείνη ακριβώς τη στιγμή
έπρεπε ν’ αρχίσω να ζω χωρίς τον μπαμπά
όπως ακριβώς μου είχε μάθει…
Και μετά από λίγες ώρες ξημέρωσε εκείνη η Κυριακή
14 Σεπτεμβρίου 2014
*Διακρίθηκε στο διαγωνισμό “Ο πατέρας έφυγε” και συμπεριλαμβάνεται στην ομότιτλη ανθολογία, Εκδόσεις Intellectum, 2021
ΣΑΚΙΔΙΑ ΠΛΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Αναζητήστε στο facebook.
Σακίδια πλάτης για τους πρόσφυγες/backpacks for the refugees
Η δράση ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και είναι ιδιωτική πρωτοβουλία. Πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Στέκι των Μεταναστών (Ερμού 23 – Θεσσαλονίκη).
Επειδή υπάρχει ανταπόκριση απ’ όλη την Ελλάδα, μπορούμε να δημιουργήσουμε ομάδες σε διάφορα σημεία της χώρας και να συντονιστούμε. Όποιος πρόκειται να αναλάβει το εγχείρημα ας επικοινωνήσει για λεπτομέρειες.
Ετοιμάζουμε σακίδια πλάτης για τα παιδιά των προσφύγων, ώστε να διευκολύνουμε το δύσκολο ταξίδι τους. Ηλικίες κυρίως 5-15 χρονών.
Αν φέρετε μεταχειρισμένα ρούχα ή αντικείμενα παρακαλώ να είναι καθαρά. Τα παιχνίδια ελαφριά και μικρά σε όγκο. Τα σακίδια δεν πρέπει να είναι βαριά.
Στη λίστα βλέπετε κάποιες ενδεικτικές τιμές για όποιον επιθυμεί να αγοράσει. Είναι οι χαμηλότερες που βρήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Για ευνόητους λόγους δεν αναφέρονται επωνυμίες και καταστήματα. Μην αγοράσετε κάτι πιο ακριβό και αν βρείτε καλύτερη τιμή ειδοποιήστε μας.
ΔΕΝ είναι απαραίτητο να συγκεντρώσετε όλα τα είδη. Ακόμη και ένα αντικείμενο της λίστας είναι χρήσιμο.
Τα συγκεντρώνουμε:
Παπαμάρκου 24 – Πλ. Άθωνος Καθημερινά 11.00-3.30
ή εναλλακτικά (με την ένδειξη για τα σακίδια των παιδιών)
στην Α’ Δημοτική Κοινότητα-Προξ. Κορομηλά 36
Δευτέρα – Παρασκευή 2.00-3.00
Γ’ Δημοτική Κοινότητα-Θεοφίλου 25
Δευτέρα έως Παρασκευή 8.00-3.00
καθώς και στη Βιβλιοθήκη Άνω Πόλης
Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει παραπάνω ας επικοινωνήσει.
Τηλ.6933224049 Αραβέλλα Σαλονικίδου
1. Μικρό σακίδιο πλάτης 2,99
2. Αδιάβροχο πόντσο 1,00
3. Ψάθα παραλίας (πλαστικό τσουβάλι)
4. Μικρός φακός led 1,00
5. Κάλτσες
6. Πλαστικές παντόφλες τύπου Κροκς 1,90-5,00 ή άλλα παπούτσια
7. Μια αλλαξιά εσώρουχα (παιδικά εφηβικά, αγόρι/κορίτσι)
8. Μια φόρμα
9. Καπελάκι τζόκευ ή σκούφο 1,00
10. Σετ φαγητοδοχείο ατομικό (ποτήρι-πιρουνάκι-κουταλάκι)περίπου 1,50
11. Μπουκαλάκι νερό (ζωάκι, δε θα ήταν άσχημα)
12. Μπισκότα ή άλλο σνακ
13. Υγρά Μαντηλάκια
14. Χαρτομάντηλα
15. Οδοντόβουρτσα 1,00
16. Δείγματα δωρεάν αντιηλιακά, οδοντόκρεμες κλπ συναφή
17. Ένα μικρό παιχνιδάκι 0,50/2,00
18. Μπλοκάκι-Μολύβι-Ξύστρα-Σβύστρα
19. Μια ευχή (!!)
Παρεό, και (αν έχετε) κρίκους ή βραχιόλια για να κάνουμε μάρσιπους.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟΓΟΡΓΟΝΟΠΟΙΗΘΗΚΑΜΕ!
Ο σοφός Δήμαρχος βημάτιζε πάνω κάτω νευρικά. Ήταν άυπνος μήνες… Κάθε βράδυ το ίδιο μαρτύριο. Μόλις τον παίρνει ο ύπνος, βλέπει ότι βυθίζεται σε μια σκοτεινή θάλασσα και παλεύει να βγει στην επιφάνεια. Στο σκοτεινό νερό ένα πρόσωπο λαμπερό φωτίζει τα φύκια. Έχει λέπια στο πρόσωπο… Μια γοργόνα! Απλώνει το χέρι της, τον τραβάει στην άβυσσο…
Ο Δήμαρχος σπαρταράει σαν άνθρωπος, μπλέκεται στα φύκια όλο και περισσότερο….Δεν πνίγεται, κι αυτό είναι ακόμη πιο τρομακτικό. Φοβάται ότι μπορεί να γίνει ψάρι. Και τα ψάρια δεν μιλάνε….
Στο βάθος της αβύσσου πολλά μικρά φωτεινά σημεία, τρύπες με φως. Δε βλέπει καθαρά. Τεράστια καβούρια κλείνουν τ’ ανοίγματα, κάποια είναι της τσέπης του. Δεν αντιστέκεται πια. Στο βυθό πάνω σε ψιλή άμμο, δεμένοι σε πέτρες όλοι οι δήμαρχοι του κόσμου. Μια πέτρα κενή, το σχοινί δίπλα. Μια γοργόνα του χαμογελάει αινιγματικά. Δείχνει την πέτρα σαν το δελτίου καιρού κάπως…. Ο Δήμαρχος ανοίγει το στόμα του…. Πεντακόσιες τριανταμία φυσαλίδες απελευθερώνονται χαρούμενες και τρέχουν προς το φως της ελευθερίας….
Πετάγεται απ’ το κρεβάτι μούσκεμα. Ξερογλείφεται…νιώθει αλμύρα, πανικοβάλλεται.
Το μεσημέρι υπαγορεύει σοβαρός την απαγόρευση της γοργόνας. Καταστρέφονται όλες οι ουρές ψαριών του δήμου, ακόμη και στα παιχνίδια των παιδιών. Ούτως ή άλλως ο Αλέξανδρος δεν ξέρουμε που είναι θαμμένος. Δεν απαντάμε. Απογοργονοποιηθήκαμε….
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΩ…
Ένα διερμηνέα τον θέλαμε…να ακούν οι άνθρωποι στη γλώσσα τους, οδηγίες, ελπίδες, να νιώσουν ότι υπάρχει ένας κρίκος γνωστός…
Έναν για χμ…. γραμματειακή υποστήριξη τον θέλαμε….να καταγράψει πόσοι και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι…να συνεχίσουν να νιώθουν άνθρωποι με ονόματα….
Μια αυτοοργάνωση να την ….επιβάλαμε….(ανάγκα)…να είναι δικοί τους άνθρωποι προσωρινοί ομαδάρχες και υπεύθυνοι για την καθαριότητα και την τάξη…Απ’ τον πυροσβεστήρα η πιο μακρινή λύση…
Τους δικούς μας ανθρώπους σε μια έκτακτη συνέλευση θα τους καλούσαμε… Όχι να τους ακούσουμε, να μας ακούσουν….Να νιώσουν ότι δεν απειλούνται, να νιώσουν ότι οφείλουν ως άνθρωποι να βοηθήσουν… Να σκύψουν και να ακούσουν…
Να χρεωθούν ένα μικρό κομματάκι της απελπισίας των ανθρώπων αυτών που η ζωή τους σβήστηκε. Μόνο τις μνήμες τους κουβαλάνε…από τις αποσκευές οι πιο βαριές…
Να θυμηθούν ότι κανείς δεν επιλέγει να είναι πρόσφυγας, κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος ή λαθραίος…. Κάποιοι το όρισαν να τους βαφτίζουν έτσι… Μας έδωσαν όλους χρωματιστά σημαιάκια να τα κουνάμε στα γήπεδα…έτσι για τον εθισμό…Και σταυρούς και ξόρκια με καμουφλάζ…
Δεν ήταν χθες, αλλά ακόμη θυμάμαι πως η γιαγιά μου ήρθε περπατώντας απ’ τον Πόντο και ψόφιο γαϊδούρι έφαγε ανάμεσα σε δάκρυα και τρόμο. Και ήταν πλούσιοι «σην πατρίδα» αλλά κάπως έχασε τη μάνα της που αρρώστησε και ποιος νοιάζεται για τρία μικρά κοριτσάκια… Σε χωμάτινα σπίτια χαμηλά, μεγάλωσαν…
………………………………………………………………………………………………………………………………………
…και να μην ξεχάσουμε, τώρα που έτυχε να είμαστε δήμαρχοι σε μια Κω, ότι δεν θέλουμε να χαστουκίζει κανείς την αγαπημένη μας γιαγιά…