Μια μικρή ενοχή την ένιωθα. Ένα τοσοδά πραγματάκι,  πανάκριβο και δεν χρειαζόταν καν. Δερματόδετη, με χρυσό σκάλισμα, απαλό, acid free  χαρτί και ένας μίνι φάκελος ενσωματωμένος στο οπισθόφυλλο. Η γραμματοσειρά, τα εικονίδια, όλα προσεγμένα. Τα άξιζε τα λεφτά της αλλά δεν είναι παρά μια ατζέντα τσέπης. Τσέπης; Ε, όχι, σύντομα θα είναι φανερά ταλαιπωρημένη. Στο κομοδίνο καλύτερα. Είναι σημαντικό να βλέπεις όμορφα πράγματα γύρω σου. Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή; Άπειρες στιγμές με απίθανες λεπτομέρειες που δεν μπορείς να ελέγξεις. Είναι μια μικρή εξουσία να αλλάζεις μερικές απ’ αυτές… Την τοποθέτησα προσεκτικά στο κομοδίνο. Μια μέρα με άνεση χρόνου κι ένα καλό στυλό θα την συμπληρώσω. Πρώτα όμως, πρέπει να γίνει η επιλογή των ατόμων. Έπιασα το κινητό. Επαφές στη συσκευή, επαφές στην κάρτα, ποιος είναι ο Θανάσης Β;  η Μαρία Π; Να τις σβήσω ή να περιμένω να θυμηθώ; Μερικά πράγματα τα έχεις ανάγκη ακριβώς μόλις τα χάσεις. Θα άναβα τσιγάρο αλλά το έχω κόψει από χρόνια και η εικόνα κάποιου που καπνίζει είναι πλέον παρωχημένη για την εποχή. Έκανα ένα καφέ και ξαναέπιασα το κινητό. Στην πρώτη γουλιά ένιωσα όπως όταν πίνουν ουίσκυ στα γουέστερν. Ο καφές χωρίς καφεΐνη, από ένα αμερικάνικο φασόλι που δεν φαίνεται να έχουμε κάποια συμβατότητα. Αναρωτήθηκα αν βγαίνουν ακόμη γουέστερν. Γιατί είναι εκεί η δύση αφού είναι στρόγγυλη η γη; Κάποιοι επιμένουν ότι δεν είναι, αλλά δεν πηγαίνουν να δουν που είναι η άκρη. Αυτό συμβαίνει και με το θέμα του ποιος είναι εκεί ψηλά, αλλά όταν λέμε ψηλά, εννοούμε ένα σύννεφο και ένα παιδί σωστά θα αναρωτηθεί, όταν δεν έχει σύννεφα που κάθονται  όλοι αυτοί που μένουν εκεί.  Ο Θεός, η γιαγιά, το γατάκι της Στέλλας και οι διάφοροι άγγελοι…

Όλα αυτά, μαζί με κάποια άσχετα, όπως τι ώρα πήγε, κι αν προλάβω την τράπεζα που λέει ο λόγος , πέρασαν αστραπιαία και ταυτόχρονα απ’ το μυαλό μου, ενώ είχα φτάσει αφηρημένα στο Γ και ήδη δεν ήξερα ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι Γιώργηδες που με τόση σιγουριά αποθήκευσα χωρίς άλλο στοιχείο. Είναι οι στιγμές του «τώρα» που φαντάζουν τόσο αξιοσημείωτες και μια έπαρση της προσωρινής μνήμης που νομίζει ότι θα είναι αιώνια και ούτε ξέρει πόσα τέρα έχει χωρητικότητα.  Γι’ αυτό γράφουμε, γιατί ξέρουμε το πεπερασμένο του θέματος. Αφήνω το κινητό ελαφρώς εκνευρισμένη. Δεν είναι μια δουλειά που γίνεται γρήγορα, όλοι το ξέρουν αυτό… Ίσως τελικά, προτιμούσα να σβηστούν όλες οι επαφές ή να χαθεί το κινητό ώστε να υπάρχει μια απόλυτη δικαιολογία ξεσκαρταρίσματος. Και μετά να βγω στη γύρα στο φβ και να βρω όσα νούμερα χρειάζομαι. Αλλά και γιατί να τα βρω; Όλοι εκεί είναι , ακόμη και οι πεθαμένοι. Η υπόθεση, άρχισε να στραβώνει επικίνδυνα. Η ώρα πέρασε αδιάφορη. Σηκώθηκα αποφασιστικά, πέταξα το ζουμί φασολιού από την υποτιθέμενη δύση και βγήκα να καλπάσω.

Δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε, αλλά η σκόνη κάθεται πάνω στη σκόνη χωρίς τελειωμό. Η μικρή ομορφούλα ατζέντα, άθικτη περιμένει να αποκτήσει λόγο  ύπαρξης. Την καθαρίζω προσεκτικά, την ξεφυλλίζω. Οι γραμμές της έχουν λίγο χώρο. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω ένα στυλό με πολύ λεπτή μύτη και μελάνι που δεν απλώνει. Ίσως πρέπει να χρησιμοποιήσω διαφορετικά χρώματα σε κάθε άτομο γιατί θα είναι δυσδιάκριτα ομοιόμορφα. Το είχα ξανακάνει και ήταν πρακτικό. Συγκέντρωσα τα ευρετήρια, θα αφήσω το κινητό τελευταίο… Η Άννα είναι  μια ηλίθια, τη μουτζουρώνω βιαστικά. Ο Α. Τάδε ήταν υπάλληλος σε μια υπηρεσία που έχουν αλλάξει τα τηλέφωνα. Τον μουτζουρώνω. Η θεία Αναστασία έχει πεθάνει, τη μουτζουρώνω. Ο Αντώνης έχει αλλάξει τηλέφωνο. Μουτζουρώνω το νούμερο, κυκλώνω το όνομα. Βάζω πρώτο το μικρό όνομα στα ευρετήρια. Μήπως ν’ αλλάξω τακτική;

Μισή ώρα μετά, έχω τρία μουτζουρωμένα ευρετήρια και καθόλου χρόνο…

Πρέπει να διασταυρώσω και τις επαφές του κινητού…

Ξαναβάζω τη μικρή ατζέντα στη θέση της. Κενή. Ίσως επιτελεί άλλο σκοπό και δεν χρειάζεται να είναι γραμμένη. Ίσως γράψω με μολύβι. Ένα καλό μολύβι με πολύ λεπτή μύτη. Το μολύβι γράφει ακόμη και στο διάστημα λέει η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Έχει το φόβο της σβήστρας όμως, έχω να πω. Θα πρέπει να βρω και χρωματιστό μολύβι καλής ποιότητας, όπως και μια αξιόπιστη σβήστρα. Να σβήνει σωστά τους πεθαμένους ανθρώπους και τις πεθαμένες σχέσεις  χωρίς ν’ αφήνει σημάδια στο χαρτί. Τουλάχιστον αυτό έχει την ευκαιρία να μείνει ανέγγιχτο απ’ τις απώλειες.

Στο βάθος ακούγεται ένα ημίγνωστο λάτιν τραγούδι που δείχνει να εξυμνεί τον έρωτα. Τη ζωή δηλαδή… Αφήνει μια αίσθηση νοσταλγίας για κάτι που δεν έχει βιωθεί, ένα κέφι και στο βάθος μια ιδέα παρέλασης καρναβαλιού. Το εφήμερο επέστρεψε ως κεντρικό θέμα και πάλι… Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι το να καθαρογράψεις μια λίστα τηλεφώνων είναι τόσο συνυφασμένη με το θάνατο. Για να γράψω τη νέα λίστα πρέπει να αποδεχθώ όλους αυτούς τους θανάτους. Να είμαι έτοιμη να διαχειριστώ τους επόμενους. Με μια ποιότητα. Αυτήν που αξίζει η εφήμερη ύπαρξή μας.

Από τις γιορτές, αυτές που με στενοχωρούν περισσότερο είναι οι σχολικές, κι απ’ αυτές, ακόμη περισσότερο οι εθνικές. Όχι, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τη «χαρά». Είναι που βαπτίσαμε όλες τις επετείους γιορτές και ξεχνάμε… Συνέχεια ξεχνάμε, όλο και περισσότερο…

Θα τρέξουν τώρα όλοι να διαφωνήσουν, να μου υπενθυμίσουν τα γνωστά. Μην το κάνετε, τίποτε δεν ξέχασα. Κι αυτό, ίσως, είναι το πρόβλημα. Δεν καταφέρνω να ξεχάσω τίποτε ούτε για λίγο.

Παρένθεση. Το θέατρο μ’ αρέσει για ένα παράξενο λόγο -ή μπορεί να νομίζω ότι είναι παράξενος. Δεν το παρακολουθώ, συμμετέχω. Νιώθω την αδρεναλίνη του ηθοποιού που επιχειρεί να μου μεταδώσει την ιστορία, συμμετέχω στο στρες του, στο τρακ του αν έχει, θέλω να τα καταφέρει να με πείσει. Ταυτόχρονα, το μάτι μου δεν προσπαθεί καθόλου να αποφύγει τον άραφο ποδόγυρο της φόδρας, το κουμπί που λείπει… Σκηνογράφο δεν έχετε, ούτε ενδυματολόγο, πάρτε έναν αλληλέγγυο ψιμυθιολόγο απ’ το δρόμο. Εκβιάστε τον στην ανάγκη… Ό,τι λείπει απ’ τη σκηνή, φαντάζομαι ότι είναι εκεί, στα σκοτεινά σημεία της κουρτίνας ή πίσω απ’ αυτήν, το υπόλοιπο της ιστορίας. Στα κενά κρατάω την ανάσα μου, εύχομαι να είναι κλειστά όλα τα κινητά. Αφουγκράζομαι. Περιμένω ν’ ακούσω κι ένα ξύλο να τρίζει. Είναι νευρογλωσσικός προγραμματισμός. Αν η παράσταση είναι πετυχημένη δεν είναι παράξενο να ενθουσιαστώ καθώς τελειώνει. Δεν είναι μόνο για το μπράβο. Είναι και η ανακούφιση απ’ όλη αυτή τη χημική διεργασία. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν ήμουν μικρή, δεν ξέρουμε πόσο, μου άρεσαν οι γιορτές, οι εκδηλώσεις , οι ιεροτελεστίες , οι παρελάσεις, οι χορωδίες. Πρόθυμα αναπαρήγαγα ακόμη και το πιο αδιάφορο έθιμο. Έψαχνα μάλιστα, σε εγκυκλοπαίδειες να βρω τι συνήθιζαν να κάνουν σε διάφορα μέρη της γης. Είναι γιατί έψαχνα το «γιατί». Όταν το βρήκα –και δεν είναι επί του παρόντος η ανάλυση- απομυθοποιήθηκαν τα πάντα. Όλοι οι θεοί καταποντίστηκαν, έλιωσαν τα κεριά, έσβησαν όλα τα καντήλια. Οι εικόνες θόλωσαν, ξεθώριασαν… Η ανθρωπότητα στα μάτια μου έμεινε γυμνή, με την αλήθεια της. Δεν είχε φουστάνια να κρύψει τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας της. Και τα μνημεία της, θαυμαστά, αλλά τώρα πια εκθέματα της παγκόσμιας γκαλερί. Πολλά απ’ αυτά φτιαγμένα με πόνο. Συνήθως τον πόνο των άλλων…

Ξαναγυρίζω, λοιπόν στις σχολικές γιορτές. Σε μια, οποιαδήποτε. Έρχομαι από ψηλά και κατεβαίνω… Σε μια απόσταση ασφαλείας. Και βλέπω τα παιδιά. Με φουστανέλες και τσαρούχια, μαχαίρια και πιστόλες. Όμορφα, αθώα εν μέρει, όχι ολότελα… Ακούω τα παιδιά. Πατρίδα Αγωνιστές Γενναίοι Λεβέντες Παλικάρια Ελευθερία Μάνα Παιδί Εμπρός Θάνατος Πόλεμος Ορμάτε Λιοντάρια Προδοσία Σημαία Πόλεμος Ένδοξος Εχθροί Μάνα! Παιδί μου! Πόλεμος…

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα κείμενα όταν δεν αφηγούνται μια ιστορία. Είπα πολλά και τίποτε για τον πόλεμο. Αυτόν που μνημονεύουν οι εθνικές γιορτές αλλά ποτέ δεν τον ξόρκισαν. Για τα παιδιά που νομίζουν πως δεν είναι αθώα… (Δάκρυα) Κλείνει η αυλαία.