Καλώς ή Κακώς Κείμενα

Μανωελλάδα…

…με μια σφαίρα διαφορά η λοιπή επικράτεια…
…και στην πολιτισμένη, πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη, όπου τα παλιά τα χρόνια καλλιεργούσαν ρούχα, ο βιοτέχνης (ένας, όχι όλοι) έβαζε αγγελία για γαζώτρια, και τότε Ελληνίδες ήταν οι πιο πολλές, όμως έπρεπε να δουλεύουν μέχρι να πρηστούν τα πόδια τους, και λίγο την τουαλέτα να φροντίζουν, και μ’ ένα πανί λίγο τα ράφια… όταν η γυναίκα τους ήταν εκεί, κι όταν έλειπε, λίγο τον κώλο τους έπιανε ή κάπου στριμωχτά έπρεπε από κάτι να γλυτώσουν… Κι άμα έφτανε σε τίποτε δύσκολα… «άντε μωρή πατσαβούρα, σαν εσένα χιλιάδες…» έλεγε κι έκανε κάτι σιχαμένο…
Όμως δεν τις πυροβολούσαν νομίζω…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Χωρίς παστίλια…

Αν και δεν είμαι συγγραφέας (περιμένω να γεράσω λίγο…) είμαι άνθρωπος της συγγραφής. Ως τέτοιος, πάντα τρύπωνα στην ψυχή του άλλου. Μέσα απ’ το προφίλ ενός ματιού, μέσα από την αμήχανα μετέωρη παλάμη που αγνοήθηκε, ακολουθώντας τη διαδρομή από ένα παιδικό δάκρυ, την τρεμάμενη μικρή γλωσσίτσα… ή το γέρικο χέρι που ψάχνει ν’ ακουμπήσει κάπου σήμερα…
Κατασκοπεύοντας λοιπόν αδιάκριτα την ανθρωπότητα δεν μπορούσα παρά να μπαίνω για λίγο στη θέση των άλλων, ίσως γι’ αυτό δεν έχω νιώσει ποτέ μοναξιά. Μέσα μου ζουν μυριάδες άνθρωποι, ακόμη κι αυτοί που απλά τους φαντάστηκα.
Έμαθα λοιπόν -ή μήπως το είχα ξεχάσει;- να νιώθω τη θέση των άλλων.
Και έτσι ένιωσα πόσο μεγάλες είναι οι Κυριακές όταν το πιάτο σου είναι άδειο, όταν δεν έχεις παπούτσια να βγεις βόλτα, όταν αγνοείς το πονεμένο δόντι σου, όταν το κρύο έχει φτάσει μέχρι την καρδιά σου…
Πόσο μεγάλες είναι οι Κυριακές χωρίς μπαλόνι να γυαλίζει στον ήλιο, χωρίς καφέ στην παραλία, χωρίς θάλασσα το καλοκαίρι… μόνο απροσπέλαστα βουνά. Τις πολιτισμένες Κυριακές όλοι κάτι έχουν να κάνουν….πληρωτέο. Δωρεάν η αδιαφορία, και στις πολλές αδιαφορίες δώρο η φιλανθρωπία.
Έτσι φτάσαμε να θέλουμε παστίλιες για τον πόνο του άλλου…με μέλι όμως…με μέλει…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Η ΣΤΑΧΤΟΜΠΟΥΤΑ

(….και η Ελλάδα σαν την Σταχτοπούτα ένα πράμα….)
…..ήταν δώδεκα (το μεσημέρι μάλλον) όταν ακόμα χόρευε τσιφτετέλι πάνω στα τραπέζια. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που δεν κατάλαβε πως βρέθηκε στο κρατητήριο. Το κεφάλι της ήταν βαρύ σαν μια τεράστια κολοκύθα. Έψαξε το κινητό της… «όχι ρε πού… μου, 300 ευρώ, δεν το πιστεύω…». Και ήταν τότε που εμφανίστηκε ο Μάνι (από το Σουλεϊμάνι)… Στάθηκε για λίγο σα να μην θυμόταν το όνομα σε κάποιο κουδούνι και μετά είπε:
-Το κινητό σου είχε πέσει στις σκάλες… έτσι σε βρήκα.
-Είχα πάει στο κομμωτήριο…
-Κοίτα δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις, είμαι διπλοπαρκαρισμένος, δώσε μου τη λίστα!
-Δεν υπάρχει λίστα Μάνι, κάποιος χάκεψε το λογαριασμό μου στο facebook και χάθηκαν όλα….
….και είναι και κάτι ακόμη που πρέπει να μάθεις… Το αληθινό μου όνομα είναι Χελλέν! Χελλέν μι λέν σι λέν….
Νεκρική σιγή. Οι κάτοικοι της χώρας είχαν αποκοιμηθεί μεθυσμένοι σχεδόν στην αρχή του πάρτυ, δεν έμαθαν ποτέ τις σημαντικές λεπτομέρειες….
Απλά, βρέθηκαν κατευθείαν στο αυτόφωρο.
Η γόβα αυτή ποιανού είναι;

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια

Με πήρε η κόρη μου απ’ την Κοπεγχάγη…

(Προσαρμογή του περιστατικού που ανάρτησε ο μπαμπάς της …κόρης που ήταν στην Κοπεγχάγη)

Με πήρε η κόρη (κάποιου ανθρώπου) από Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει εκεί, μένει κοντά στα Πανεπιστήμια(!) Χθες, Παρασκευή απόγευμα τρύπησε το καλοριφέρ και γέμισαν νερά στα πατώματα. Οι Έλληνες, συγκάτοικοι στην πολυκατοικία δεν ήξεραν πώς να τη βοηθήσουν. Κάπου 20 οικογένειες… κανείς δεν ήξερε ποιο νούμερο έπρεπε να πάρει. Κάνα δυο περίεργες γειτόνισσες ήρθαν από πίσω της στο διαμέρισμα με τη ρόμπα… η μία μουρμούριζε κάτι σαν «….εσείς οι νέες δεν ξέρετε από….», και «τι να σου πω βρε κορίτσι μου κι εγώ άρρωστη είμαι…. όταν ήμουν σαν κι εσένα όλο το σπίτι έλαμπε…».
Μετά από 20 λεπτά άσκοπων και πανάκριβων κλήσεων σε πενταψήφιους αριθμούς ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει κάποιος να βοηθήσει πέρα από κάποιον ιδιώτη υδραυλικό. Η πυροσβεστική απάντησε άμεσα αλλά της είπε ότι έρχεται μόνο αν τα νερά υπερβούν τους 20 πόντους ώστε να μπορέσει να τα αντλήσει. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας έφυγε για Σαββατοκύριακο και κανείς δεν ξέρει ποιος είναι υπεύθυνος συντήρησης για τα καλοριφέρ. Η απόδειξη από το γραφείο κοινοχρήστων έχει ένα νούμερο σταθερού τηλεφώνου που βγαίνει φαξ και μια διαφήμιση για αποφράξεις.
Σε απόγνωση τηλεφώνησε στον ιδιοκτήτη. Αυτός της είπε ότι με τόσο χαμηλό νοίκι δεν μπορεί να καλύπτει και τις διαρροές κι άμα δεν της αρέσει να πάει αλλού… αυτός πάντως την εγγύηση πίσω δεν τι δίνει… και άμα φουσκώσει το πάτωμα …
Έβαλε μια λεκάνη στο σημείο της διαρροής και άρχισε να ψάχνει υδραυλικό… Οι πέντε πρώτοι δεν απάντησαν, οι δύο είχαν πολύ δουλειά, ένας ήταν εκτός και από τους τρεις που απάντησαν ακούστηκαν τα εξής:
« Ναι, ο Μήτσος είμαι …βρε κοπέλα μου τέτοια ώρα… λίγο νωρίτερα αν έπαιρνες, έχουμε κι ένα σπίτι… με περιμένει η κυρά…»
«Παρακαλώ; Ναι, ναι… βεβαίως και μπορώ να έρθω να ξέρετε όμως ότι η επίσκεψη χρεώνεται ούτως ή άλλως…»
«Τι να σας πω κυρία μου αν δε το δω… δε μπορείτε να φωνάξετε τον συντηρητή; Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας;…»
Εκείνη την ώρα ήρθε η του αποκάτω διαμερίσματος … «Δεν ξέρω τι θα κάνεις αν φουσκώσει το ταβάνι θα το πληρώσεις εσύ… πέρσι το έβαψα…»
Η κόρη του οποιουδήποτε κοιτάζει την λεκάνη που γεμίζει και σκέφτεται ότι θα προτιμούσε να σπουδάζει στη χώρα των Βίκινγκς, ναι, αυτούς που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς κάναμε πολιτισμό…..
(Δεν το προχωράω μέχρι να έρθει ο υδραυλικός γιατί θα της κάνει γλοιώδες καμάκι τριτοκοσμικό και οι μπαμπάδες με κόρες που σπουδάζουν αλλού θα έχουν αϋπνία…)

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , | 0 Σχόλια

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

…πλατεία Αριστοτέλους…κοντά στη χαρτοπαιχτική λέσχη…
Ένα περιστέρι πηδάει στο ένα πόδι…γονατίζω να δω καλύτερα, είναι χτυπημένο ή λείπει το πόδι του; (αν ήμουν άλλη θα έλεγα ποδαράκι)
Ακούω κάποιον πίσω μου να ρωτάει: “Θες να το πιάσω; ”
Γυρίζω με τρία άχρηστα ερωτηματικά πάνω στο κεφάλι…
“Συγνώμη κιόλας…”
Τα ερωτηματικά έγιναν πέντε…είμαι σε στάση εκκίνησης για αγώνα δρόμου αλλά σε λάθος ηλικία…γι’ αυτό και δεν απαντάω τίποτε…
“Δεν είναι καλά αυτά για φάγωμα…είναι παλιά!”
Δεν άκουσα πυροβολισμό….ξέχασα όμως το περιστέρι…

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

| | , , | 0 Σχόλια