Παραμονή πρωτοχρονιάς. Τώρα, που οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Χιλιάδες ευχές, φιόγκοι, χαμόγελα. Χαμόγελα, ευχές, φιόγκοι. Φιόγκοι. Και μετά σιωπή. Τίποτε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Μερικοί σε παγκάκι. Χαϊδευτικά. Λιτά κι απέριττα…
Κάπου εδώ, έχω κι εγώ μια ευχή.
Κάπου μέσα μας, έχουμε ένα κουμπί που μας γυρίζει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Ξέρετε, αυτές που είχαμε όταν κλαίγαμε χωρίς ντροπή, όταν αγαπούσαμε χωρίς λογοκρισία, όταν νιώθαμε ότι έχουμε το δικαίωμα να θυμώνουμε, όταν φωνάζαμε τον πόνο μας με όλη μας τη δύναμη… Που ήμασταν υπέροχα κακοί.
Τότε που θυμόμασταν ακόμη…
Βρείτε λοιπόν, το κουμπί σας και πατήστε το. Αν δεν το βρίσκετε, βάλτε κάποιον να το ψάξει. Όπως και νά ‘χει, εύχομαι να βρείτε το κουμπί σας…

Caras Ionut

Το δρόμο μας χάνουμε συνέχεια
Κι όλο έναν βρίσκουμε στο μέτρημα
Σε συνταγές μη βρώσιμες βασίζουμε το βήμα μας
Μετέωρο καθόλου
Το λάικ πολλοί φοβήθηκαν
στο έντερ ποιός μπορεί ν’ αντισταθεί;