Featured Articles
Σφυρίζω αδιάφορα
Μ’ αρέσει να δουλεύω σφυρίζοντας
έναν άγνωστο σκοπό
Είναι η ώρα που αναπολώ
όλες τις στιγμές που έζησα
χωρίς να έχουν έρθει…
Και το πόδι ρυθμικά στο πάτωμα
ξυπνάει τη σκόνη
της μνήμης ή της λήθης;
Κι αυτό το ξέχασα
Σφυρίζω αδιάφορα…
Ετοιμάζοντας σακίδια…
Τον Αύγουστο του 2015, μια σκέψη που “ειπώθηκε” δημόσια, έφερε μια δράση. Μια δράση που έγινε εκστρατεία και …πολλές αντιδράσεις που χάθηκαν στο δρόμο.
Σήμερα, μετά από 6 μήνες, μια στάση γιατί τα δεδομένα είναι ρευστά και ένας μίνι απολογισμός πριν περάσουμε στη β’ φάση.
Το μικρό ιστορικό παρουσιάστηκε λεπτομερώς από το Parallaxi Magazine κι έτσι προτιμώ να αναδημοσιεύσω, ευχαριστώντας για άλλη μια φορά.
http://parallaximag.gr/parallax-view/sakidia-platis-gia-tous-prosfiges
Η γηραιά
Μια στριμμένη τσιγκούνα παλιόγρια,
με βγαλμένα τα φρύδια της,
με κελάρια γεμάτα
Στο σακάκι της χρυσά τα κουμπιά,
λίγο μικρότερο φαίνεται πάντα
Ρυτίδες βαθιές τα χαμόγελα,
το τέλος της δε θέλει να δει,
μόνο τα χρυσαφικά της ανατολής ονειρεύεται να φορέσει
Για ένα πιάτο αδειανό, για καμιά Ελένη…
Ξαναγεννήθηκα
Ξαναγεννήθηκα λοιπόν
σε μια παράξενη εποχή που απ’ τα δέντρα κρέμονταν γραβάτες
Κι έτσι, όσοι δεν ήξεραν τον τρόπο, έτοιμη είχαν την θηλιά
Και στους δρόμους, άφθονο έρεε το γάλα
Τόσο, που κανείς δεν ήθελε πια να πιεί
Και οι καρποί σάπιζαν μη αναγνωρίσιμοι, και οι άνθρωποι το ίδιο
Κόμποι ανέβαιναν στο λαιμό μας
Πολλοί μαζί
Τόσο, που χάσαμε τη φωνή μας
Άκρα του τάφου σιωπή
Ο μόνος θόρυβος, αυτός του αγαπημένου μας διχασμού